Wyrok WSA w Warszawie z dnia 16 grudnia 2009 r., sygn. II SA/Wa 1449/09

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Janusz Walawski, Sędziowie WSA Ewa Pisula-Dąbrowska, WSA Sławomir Antoniuk (spr.), Protokolant Marek Kozłowski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 grudnia 2009 r. sprawy ze skargi J. M. na decyzję Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia [...] czerwca 2009 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia w drodze wyjątku 1. uchyla zaskarżoną decyzję, 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości 3. przyznaje radcy prawnemu M. L. ze środków budżetowych Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wynagrodzenie z tytułu zastępstwa prawnego świadczonego w ramach prawa pomocy, w kwocie 240 (dwieście czterdzieści) złotych podwyższone o 22 % stawki VAT - to jest 52,80 (pięćdziesiąt dwa 80/100) złotych.

Uzasadnienie

UZASADNENE

Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych decyzją z dnia [...] czerwca 2009 r. nr [...] utrzymał w mocy własną decyzję z dnia [...] kwietnia 2009 r., nr [...] odmawiającą przyznania J. M. renty z tytułu niezdolności do pracy w drodze wyjątku.

Z ustaleń organu i akt administracyjnych wynika następujący stan sprawy:

Wnioskiem z dnia 17 grudnia 2008 r. J. M. wystąpił do Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (dalej Prezesa ZUS) o przyznanie w drodze wyjątku renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu wniosku wymieniony podniósł, iż z uwagi na niezdolność do samodzielnej egzystencji nie jest wstanie podjąć jakiejkolwiek pracy zarobkowej. Wskazał, iż jego jedynym stałym dochodem jest zasiłek pielęgnacyjny uzyskiwany w wysokości 153 zł miesięcznie i utrzymuje się dzięki pomocy matki i dalszej rodziny.

Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych decyzją z dnia [...] kwietnia 2009 r., wydaną na podstawie art. 83 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353 ze zm.), odmówił przyznania J. M. wnioskowanego świadczenia. Uzasadniając rozstrzygnięcie organ podniósł, że na przestrzeni 40 lat życia, na datę powstania całkowitej niezdolności do pracy, zainteresowany udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący 13 lat, 7 miesięcy i 24 dni. W dziesięcioleciu przypadającym przed powstaniem całkowitej niezdolności do pracy, zamiast wymaganych 5 lat okresów składkowych i nieskładkowych wnioskodawca udowodnił tylko 1 rok, 10 miesięcy i 7 dni. W latach 1985-1987, 1988-1989, 1991-1993, 1996-1998 wystąpiły przerwy w ubezpieczeniu. Z dniem 30 kwietnia 1998 r. ubiegający się o świadczenie zaprzestał wykonywania zatrudnienia, a całkowita niezdolność do pracy powstała od października 2001 r. Tym samym nie zostały wykazane szczególne okoliczności uniemożliwiające przezwyciężenie przez stronę przeszkód w kontynuowaniu ubezpieczenia i nabyciu uprawnień w trybie zwykłym, bowiem w wymienionych okresach nie orzeczono wobec wnioskodawcy całkowitej niezdolności do pracy.