Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 4 listopada 2009 r., sygn. II SA/Gd 13/09

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Jan Jędrkowiak Sędziowie: Sędzia WSA Katarzyna Krzysztofowicz (spr.) Sędzia WSA Dorota Jadwiszczok Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Agnieszka Dobroń po rozpoznaniu w dniu 4 listopada 2009 r. na rozprawie z udziałem Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej w Gdańsku Marii Ściagały sprawy ze skargi A Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. na uchwałę Rady Miasta z dnia 20 lutego 2008 r., nr [...] w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oddala skargę.

Uzasadnienie

Dnia 20 lutego 2008 roku Rada Miasta podjęła uchwałę nr [...] w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta P. "Rejon ul. P." - teren ograniczony od wschodu - torami kolejowymi relacji G. - Ł., od południa - granicą administracyjną miasta, od zachodu - ul. G., od północy - ul. P. Jako podstawę prawną uchwały wskazała przepisy art. 18 ust. 2 pkt 5, art. 40 ust. 1 i art. 42 ustawy z dnia 8 marca 1990 roku o samorządzie gminnym (tekst jednolity: Dz. U. z 2001 roku, nr 142, poz. 1591 ze zm.) oraz art. 14 ust. 8, art. 20 ust. 1 i art. 29 ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. nr 80, poz. 717 ze zm.). W rozdziale 1. przedmiotowej uchwały znalazł się zapis, zgodnie z którym na terenie objętym ustaleniami planu miejscowego dopuszczono lokalizację masztów i stacji bazowych telefonii komórkowej wyłącznie w strefach P, 16U i 19U oraz wykluczono ich lokalizację w pozostałych strefach (§ 8 ust. 3 uchwały).

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku na powyższą uchwałę A Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. oświadczyła, iż zaskarżona uchwała narusza jej interes prawny poprzez uniemożliwienie wybudowania stacji bazowych telefonii cyfrowej, a tym samym ograniczenie swobody wykonywania działalności gospodarczej. Skarżąca zażądała stwierdzenia nieważności zapisu zawartego w § 8 ust. 3 uchwały, zarzucając mu naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie przepisów art. 20 i art. 22 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 roku (Dz. U. nr 78, poz. 483) oraz art. 6 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 2004 roku o swobodzie działalności gospodarczej (tekst jednolity: Dz. U. z 2007 roku, nr 155, poz. 1095 ze zm.).