Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 12 listopada 2009 r., sygn. I SA/Gd 623/09

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Elżbieta Rischka, Sędziowie Sędzia NSA Małgorzata Tomaszewska (spr.), Sędzia WSA Bogusław Woźniak, Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Maria Flisikowska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 12 listopada 2009 r. sprawy ze skargi A. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 1 lipca 2009 r., nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia do czerwca 2002 r. 1. uchyla zaskarżoną decyzję; 2. określa, iż zaskarżona decyzja nie może być wykonana; 3. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej na rzecz skarżącego kwotę 3.681 (trzy tysiące sześćset osiemdziesiąt jeden) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Dyrektor Izby Skarbowej decyzją z dnia [...] utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej z dnia [...] , którą określono A.K. wysokość zobowiązania w podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia do czerwca oraz od października do grudnia 2002 r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku wyrokiem z dnia 11 września 2007 r., sygn. akt I SA/Gd 220/07 uchylił zaskarżoną decyzję wraz z decyzją ją poprzedzającą. Sąd zauważył, że zgodnie z art. 23 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 8, poz. 60 z 2005r. z późn. zm), zwanej dalej "Ordynacją podatkową", organ podatkowy określa podstawę opodatkowania w drodze oszacowania jeżeli dane wynikające z ksiąg podatkowych nie pozwalają na określenie podstawy opodatkowania. Stąd też oszacowanie można zastosować dopiero po uprzednim stwierdzeniu nierzetelności ksiąg podatkowych. W ocenie Sądu nie jest dopuszczalne dokonywanie szacunkowych wyliczeń poszczególnych składników działalności gospodarczej podatnika, a potem na ich podstawie wnioskowanie o nierzetelności ksiąg. Określenie w drodze oszacowania jednego z elementów służących do obliczenia podstawy opodatkowania (w niniejszej sprawie marży) sprawia, że całą podstawę należy uznać za określoną w drodze oszacowania, zatem nie ma zastosowania przepis art. 23 § 2 Ordynacji podatkowej (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 5 października 2005r., III SA/ Wa 1936/05). Oszacowanie jako przybliżona ocena określonej wartości opierać się może na uprawdopodobnieniu, zatem nie może zastępować dowodu na określoną okoliczność faktyczną, w tym przypadku dowodu niezgodności zapisów księgi ze stanem rzeczywistym. Organy z dokonanego oszacowania wysokości marży wywiodły nieprawidłowość prowadzonej przez podatnika rachunkowości. Na tej podstawie Sąd stwierdził, że organy nie udowodniły, aby miały prawo pominięcia prowadzonej przez podatnika księgi podatkowej. W odniesieniu do miesiąca stycznia, lutego, marca 2002 r. Sąd stwierdził, że wyjaśnienia wymaga kwestia rzetelności ewidencji.