Wyrok WSA w Łodzi z dnia 16 października 2009 r., sygn. I SA/Łd 486/09

Dnia 16 października 2009 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi, Wydział I w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Tomasz Adamczyk Sędziowie Sędzia NSA Teresa Porczyńska Sędzia NSA Paweł Janicki (spr.) Protokolant Asystent Sędziego Adrian Król po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 października 2009 roku sprawy ze skargi Z. K. i B. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za rok 2006 oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] Prezydent Miasta S. ustalił Z. i B.K. wysokość zobowiązania w podatku od nieruchomości za rok 2006 w kwocie 12.881 zł. Wydając to rozstrzygnięcie organ podatkowy oparł się na złożonej przez B.K. informacji w sprawie podatku od nieruchomości, w której zgłosił do opodatkowania 5.000 m2 gruntów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, 45.347 m2 pozostałych gruntów i 300 m2 budynków i ich części związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Postanowieniem z dnia [...] Prezydent Miasta S. wznowił z urzędu postępowanie w sprawie ustalenia zobowiązania podatkowego, gdyż w toku przeprowadzonej kontroli podatkowej wyszły na jaw nowe okoliczności faktyczne istniejące w dniu wydania decyzji, nieznane organowi, który wydał decyzję.

Decyzją z dnia [...] Prezydent Miasta S. uchylił w całości swoją decyzję z dnia [...] i ustalił małżonkom K. wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2006 r. na kwotę 17.444 zł. Organ podatkowy wskazał, że przedmiotem opodatkowania winny być cztery budynki znajdujące się na nieruchomości podatników tj.: hala produkcyjna o pow. 715,56 m2, parterowy budynek murowany o pow. 187,20 m2, w którym w czasie kontroli znajdowały się środki transportowe, budynek drewniany o pow. 71,30 m2, w połowie wykorzystywany na biuro oraz budynek murowany o pow. 94,25 m2. Organ zaznaczył, że wprawdzie na nieruchomości tej znajdował się jeszcze budynek o pow. 86,24 m2 jednak jego zdaniem nie podlegał opodatkowaniu, gdyż powołany w toku postępowania biegły zakwalifikował go jako ruinę. Cztery pozostałe obiekty były natomiast budynkami w rozumieniu prawa budowlanego, podlegającymi opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości na podstawie art. 1a ust. 1 pkt 1 i art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. z 2006 r. nr 121, poz. 844 ze zmianami). Zdaniem organu bez znaczenia dla powstania obowiązku podatkowego był stan techniczny tych budynków i ewentualnie wady w ich wykonaniu, bowiem na gruncie wymienionej ustawy nie było możliwe zwolnienie budynków od opodatkowania, nawet w sytuacji zaprzestania ich użytkowania ze względów technicznych. Możliwe było natomiast wyłączenie ich z tego powodu z kategorii budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, co w konsekwencji miało wpływ na wysokość stawki podatkowej. Organ pierwszej instancji uznał za wiarygodną informację podatnika, że w prowadzonej działalności gospodarczej wykorzystuje tylko 300 m2 w budynku o pow. 715,56 m2 i 35,65 m2 w budynku drewnianym o pow. 71,30 m2. Opodatkowaniem według stawki przewidzianej dla budynków lub ich części związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą objęto więc powierzchnię 335,65 m2, natomiast pozostałą powierzchnię użytkową budynków (732,66 m2) uznano za niewykorzystywaną ze względów technicznych do prowadzenia działalności gospodarczej i opodatkowano według stawki dla pozostałych budynków lub ich części. Odnośnie do gruntów, na których posadowione były ww. budynki, organ administracji przyjął stawkę podatkową przewidzianą dla gruntów wykorzystywanych na cele gospodarcze.