Wyrok WSA w Opolu z dnia 16 lipca 2009 r., sygn. II SA/Op 159/09

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jerzy Krupiński Sędziowie Sędzia WSA Krzysztof Bogusz Sędzia WSA Ewa Janowska (spr) Protokolant Sekretarz sądowy Agnieszka Jurek po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 16 lipca 2009 r. sprawy ze skargi Wspólnoty Mieszkaniowej "A" w N. na decyzję Opolskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Opolu z dnia [...], nr [...] , znak [...] w przedmiocie umorzenia postępowania administracyjnego 1) uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ja decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w powiecie nyskim z dnia [...], nr [...], 2) określa, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości, 3) zasądza od Opolskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Opolu na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej "A" w N. kwotę 500 (słownie: pięćset ) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu, wyrokiem z dnia 30 maja 2008r., w sprawie sygn. akt II SA/Op 509/07, uchylił decyzję Opolskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Opolu, nr [...] oraz poprzedzającą decyzję nr [...], Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w powiecie nyskim, z dnia [...], w przedmiocie umorzenia postępowania administracyjnego w sprawie zmiany sposobu użytkowania pomieszczeń strychowych na lokal mieszkalny w budynku mieszkalnym wielorodzinnym przy ulicy [...] w N.

W uzasadnieniu wyroku Sąd stwierdził, że kontrola zaskarżonego orzeczenia w granicach kognicji sądów administracyjnych, po poddaniu ocenie ustalonych przez organy administracji publicznej okoliczności faktycznych oraz obowiązujących w czasie podejmowania decyzji przepisów prawa, wskazała podstawy do zastosowania art. 145 § 1 pkt 1 lit. c w zw. z art. 135 ustawy z 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Przede wszystkim Sąd stwierdził naruszenie przez organy art. 105 K.p.a., a także przez organ odwoławczy art. 15 K..p.a. Również, w ocenie Sądu, w sprawie nie przeprowadzono prawidłowo postępowania wyjaśniającego, w tym postępowania dowodowego, czym naruszono art. 7 i 77 § 1 K.p.a. W przedmiotowej sprawie wymóg właściwie przeprowadzonego postępowania dowodowego dotyczył, nie tylko stwierdzenia samowolnej zmiany sposobu użytkowania suszarni i korytarza na mieszkanie. Koniecznym było ustalenie, jakie roboty budowlane i w jakiej dacie zostały wykonane, skutkiem których była zmiana sposobu użytkowania suszarni i korytarza na lokal mieszkalny. Sąd uznał, że po ustaleniu przedmiotu robót, organ winien określić, czy wymagały one uzyskania pozwolenia na budowę w ramach obowiązujących przed dniem 1 stycznia 1995r. przepisów ustawy z 24 października 1974r. Prawo budowlane i rozporządzenia Ministra Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z 20 lutego 1975r. w sprawie nadzoru urbanistyczno-budowlanego (Dz. U. Nr 8, poz. 48 ze zm.), przy potwierdzeniu okoliczności, że roboty wykonano przed 1 stycznia 1995r. Sąd zakwestionował twierdzenie organów, iż data wykonania prac adaptacyjnych jest pewna. Nadto Sąd zwrócił uwagę na inne oczywiste uchybienie organów polegające na "odesłaniu" skarżącej Wspólnoty Mieszkaniowej do innego postępowania administracyjnego, prowadzonego w trybie art. 66 Prawa budowlanego z 1994r., skoro z zapisów rozdziału 8 Prawa budowlanego wynika, iż organy nadzoru budowlanego prowadzą postępowanie z urzędu. Zarzucając także niezbadanie, czy wykonana adaptacja suszarni i korytarza na lokal mieszkalny zagraża życiu ludzi albo bezpieczeństwu mienia w czasie użytkowania budynku przy ulicy [...] w N., co możliwe było i konieczne w ramach prowadzonego postępowania wszczętego sprawie zmiany sposobu użytkowania pomieszczeń użytkowych na lokal mieszkalny, Sąd podkreślił, że w sprawie nie można mówić o bezprzedmiotowości postępowania wobec uregulowania art. 66 Prawa budowlanego. Sąd zważył, że organy dość dowolnie traktowały przedmiot sprawy, zupełnie pomijając, iż z części wspólnych budynku adaptacji podlegały nie tylko suszarnie (wymiennie nazywane strychem), ale także korytarz łączący dwie sąsiednie klatki schodowe. Trwałe zamknięcie przejścia przez istniejące wcześniej drzwi przeciwpożarowe między dwiema klatkami i zamontowanie tam drzwi służących jedynie lokalowi mieszkalnemu winno być, w ocenie Sądu, przedmiotem rozważań organów tak na tle przepisów Prawa budowlanego, jak i przepisów technicznych (rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 12 kwietnia 2002r. w sprawie warunków technicznych, Dz. U. Nr 75, poz. 690 ze zm.). Odnosząc się do przyjętej przez organy bezprzedmiotowości postępowania administracyjnego, Sąd zważył, że wykonanie robót budowlanych doprowadzających do samodzielnej zmiany sposobu użytkowania części obiektu budowlanego przesądza o tym, że nie można mówić o braku przedmiotu postępowania, nawet jeśli dotyczy faktów mających miejsce przed 1 stycznia 1995r. Sąd podniósł, że wobec tych robót adaptujących pomieszczenia suszarni i korytarza na lokal mieszkalny nie zostało przeprowadzone postępowanie legalizacyjne. Takiej oceny nie może zmienić okoliczność, że obecnie sporna część wieżowca odpowiada przepisom technicznym a dobry stan techniczny wykonanych robót potwierdza możliwość dalszego użytkowania tej części budynku dla celów mieszkalnych, to zaś stanowiło podstawę do przyjęcia, że aktualny stan jest zgodny z prawem. Sąd odnotował, że w toku postępowania administracyjnego, które zostało wszczęte przez organ I instancji 21 października 2005r. nie wydano ani ostatecznego nakazu wykonania określonych prac w celu doprowadzenia obiektu budowlanego do stanu zgodnego z prawem, nie wstrzymano użytkowania lokalu ani nie przeprowadzono procedury legalizacyjnej.