Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 30 czerwca 2009 r., sygn. II SA/Ol 531/09

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bogusław Jażdżyk (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Beata Jezielska Sędzia WSA Irena Szczepkowska Protokolant Urszula Wojciechowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 czerwca 2009 r. sprawy ze skargi A. Z. na decyzję Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie przedłużenia zawieszenia w czynnościach służbowych oddala skargę

Uzasadnienie

Z przekazanych Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Olsztynie akt sprawy wynika, że decyzją personalną nr "[...]" z dnia 29 grudnia 2008r. Dyrektor Aresztu Śledczego w B. przedłużył A. Z. zawieszenie w czynnościach służbowych na okres od 1 stycznia 2009r. do 31 stycznia 2009r.

z jednoczesnym zawieszeniem od najbliższego terminu płatności, wypłaty 50% należnego uposażenia. W uzasadnieniu ww. rozstrzygnięcia podniesiono, że A. Z. został zawieszony w czynnościach służbowych w dniu 21 listopada 2008r. ze względu na nie dostarczenie przez niego aktualnego zaświadczenia lekarskiego, stwierdzającego brak przeciwwskazań do pracy na określonym stanowisku. Organ podniósł, że A. Z. do dnia 29 grudnia 2008r. nie dostarczył ww. zaświadczenia lekarskiego, po zakończonym długotrwałym zwolnieniu lekarskim, trwającym powyżej 30 dni, a tym samym nadal nie wykonał polecenia Dyrektora Aresztu Śledczego w B. z dnia 22 października 2008r., polegającego na poddaniu się badaniom kontrolnym w Zespole Medycyny Pracy w O. Według Dyrektora Aresztu Śledczego w B. brak takiego aktualnego zaświadczenia lekarskiego powoduje zgodnie z art. 294 § 4 Kodeksu pracy niedopuszczenie funkcjonariusza do pełnienia służby, w związku z czym niezbędne było przedłużenie zawieszenia go w czynnościach służbowych.

Pismem z dnia 26 stycznia 2009r. A. Z. wniósł "zażalenie" na ww. decyzję organu I instancji, żądając stwierdzenia nieważności tej decyzji jako wydanej z rażącym naruszeniem prawa i bez podstawy prawnej. Odwołujący się zarzucił także naruszenie przez organ I instancji art. 6 kpa, art. 7 kpa, art. 10 § 1 kpa oraz art. 77 § 1 kpa i art. 107 kpa. Podniósł też błędną interpretację art. 229 § 4 Kodeksu pracy z powodu wadliwie przyjętego przez organ stanu faktycznego, w którym to organ stwierdza, że skarżący nie posiada aktualnego zaświadczenia lekarskiego o braku przeciwwskazań do wykonywania pracy na zajmowanym stanowisku. Wskazał na nierozpoznanie przez organ istoty sprawy i przekroczenie zakresu kompetencji. Odwołujący podniósł, że posiada aktualne zaświadczenie lekarskie o braku przeciwwskazań zdrowotnych do wykonywania pracy z datą jego ważności do dnia 17 maja 2009r. A. Z. wskazał ponadto, że zgodnie z treścią art. 37 ust. 2 i 3 oraz art. 120 ust. 1 ustawy o Służbie Więziennej, na którą to się powołał organ I instancji, nie miał on podstaw faktycznych i prawnych do zawieszenia skarżącego w czynnościach służbowych i pomniejszenia należnego mu uposażenia. Odwołujący stwierdził, że treść art. 37 ww. ustawy w sposób precyzyjny i zrozumiały określa przyczyny i podstawy jego stosowania, z których wynika, że funkcjonariusza Służby Więziennej można zawiesić w czynnościach służbowych tylko i wyłącznie w przypadku tymczasowego aresztowania lub wszczęcia postępowania karnego w sprawie o przestępstwa nieumyślne lub ścigane z urzędu, a w przypadkach szczególnie uzasadnionych w trakcie trwania postępowania dyscyplinarnego wszczętego na skutek popełnionego przestępstwa lub wykroczenia, za które funkcjonariusz Służby Więziennej ponosi odpowiedzialność prawną. Odwołujący podniósł, że w stosunku do niego nie mają zastosowania przepisy Kodeksu pracy. Natomiast postępowanie dyscyplinarne, z powodu którego zawieszono A. Z., zakończyło się jeszcze przed jego zawieszeniem. Dyrektorowi Aresztu Śledczego w B. zarzucił nie przeprowadzenie postępowania wyjaśniającego w sprawie. Odwołujący wskazał, że zaskarżona decyzja powinna określać merytoryczne powody jej wydania, a nie tylko przytaczać podstawy prawa do niej zastosowane oraz spełniać wymogi określone w art. 107 kpa. Odwołujący podniósł, że organ nie wykazał niezbędnego dla zastosowania w decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, ważnego interesu służby. Ponadto organ nakazał autorowi odwołania bycie w stałej dyspozycji na wezwanie, nie wskazując z jakiego przepisu prawa to wynika.