Wyrok WSA w Krakowie z dnia 10 czerwca 2009 r., sygn. II SA/Kr 301/09

Dnia 10 czerwca 2009 r, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Małgorzata Brachel-Ziaja Sędziowie : NSA Joanna Tuszyńska (spr.) WSA Mariusz Kotulski Protokolant : Małgorzata Piwowar po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 czerwca 2009 r. sprawy ze skargi Fundacji "A" w K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia 3 grudnia 2008 r., nr [...] w przedmiocie przekształcenia prawa zabudowy w prawo użytkowania wieczystego; I. uchyla zaskarżoną decyzję; II. stwierdza nieważność decyzji Prezydenta Miasta K. z dnia [...] kwietnia 2008 r. nr [...]; III. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] na rzecz strony skarżącej Fundacji "A" w K. kwotę 450 zł (czterysta pięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Decyzją z dnia [...] kwietnia 2008 r. Prezydent Miasta K., na podstawie art. 28 kpa w zw. z art. 209 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603 z późn. zm.) odmówił Związkowi Legionistów Polskich z siedzibą w K. przymiotu strony w sprawie przekształcenia, ustanowionego kontraktem z dnia 29 grudnia 1933 r. na rzecz Związku Legionistów Polskich zarejestrowanego w dniu 15 stycznia 1923 r. prawa zabudowy nieruchomości oznaczonej jako działka nr 1 o pow. 0,1954 ha położonej w obrębie [...] w K. jedn. ewid. [...], obj. KW [...] w prawo użytkowania wieczystego.

W uzasadnieniu organ I instancji podał, że Związek Legionistów Polskich wniósł o przekształcenie prawa zabudowy na nieruchomości obejmującej działkę nr 1 w prawo użytkowania wieczystego. Podstawę roszczenia stanowi art. 209 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Prawomocnym wyrokiem z dnia 29 maja 2006 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie uchylił wydaną w przedmiotowej sprawie decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego [...] z dnia [...] lipca 2005 r. i poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta K. z dnia [...] lutego 2005 na mocy której odmówiono przekształcenia prawa zabudowy w prawo użytkowania wieczystego. Sąd wskazał między innymi, że podstawową kwestię stanowi ustalenie legitymacji stowarzyszenia do wystąpienia z ww. wnioskiem. W wyniku przeprowadzonego postępowania wyjaśniającego organ ustalił, że przedmiotowe prawo zabudowy Związek Legionistów Polskich nabył na okres osiemdziesięciu lat na podstawie kontraktu z dnia 29 grudnia 1933 r. zawartego z Gminą Stołecznego Królewskiego Miasta K.. W dniu [...] lutego 1947 r. decyzją Prezydenta m. st. W. ww. stowarzyszenie zostało zlikwidowane. W związku z tym, postanowieniem z dnia [...] maja 1950 r. Sąd [...] w K., Oddział Ksiąg Wieczystych, wykreślił prawo budowli wpisane na rzecz "Związku Legionistów RP" (prawo budowli było wpisane na rzecz Związku Legionistów Polskich). Następnie Prezydium Rady Narodowej m. st. W. w dniu [...] kwietnia 1953 r. wydało decyzję w sprawie przeznaczenia majątku zlikwidowanego stowarzyszenia, natomiast decyzją z dnia [...] października 1970 r. Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w K. zarządziło likwidację majątku pozostałego po stowarzyszeniu. Decyzją z dnia [...] marca 1990 r. Minister Spraw Wewnętrznych stwierdził nieważność decyzji Prezydenta m. st. W. z dnia [...] lutego 1947 r. w sprawie likwidacji stowarzyszenia. Ponadto decyzjami z dnia [...] kwietnia 1991 r. oraz [...] kwietnia 1992 r. Minister Spraw Wewnętrznych stwierdził nieważność odpowiednio decyzji z dnia [...] października 1970 r. i [...] kwietnia 1953 r. Natomiast na mocy postanowienia z dnia 3 sierpnia 1990 r. Sąd Wojewódzki w K. wpisał do rejestru stowarzyszeń stowarzyszenie pod nazwą "Związek Legionistów Polskich" jako kontynuację związku istniejącego od 30 maja 1918 r. z siedzibą w K. z zastrzeżeniem wyłączności nazwy. Jednakże w ocenie organu, sąd nie przeprowadził żadnego postępowania wyjaśniającego w celu ustalenia, czy wnioskodawca jest kontynuatorem związku przedwojennego. Organ podkreślił, że o rejestrację wystąpił Komitet Założycielski ZLP, który spełnił wszystkie przewidziane prawem warunki do zarejestrowania nowo powstałego stowarzyszenia. W szczególności przedstawiono listę założycieli stowarzyszenia, statut, władze stowarzyszenia. Organ zaznaczył, że z [...] członków założycieli związku z roku 1990 r. tylko [...] osób było urodzonych przed rokiem 1901 r. a jedynie w stosunku do jednej osoby wykazano, że była członkiem przedwojennego stowarzyszenia. Nadto podkreślił, że stowarzyszenie zarejestrowane w 1923 r. miało siedzibę nie w K., a w W. Nadto, ustawa prawo o stowarzyszeniach nie zna pojęcia "kontynuatora" stowarzyszenia uprzednio rozwiązanego. W art. 30 i 31 reguluje natomiast sytuacje, gdy stowarzyszenie nie ma warunków do wznowienia lub kontynuowania działalności. Skoro sąd rejestrowy dokonał ustalenia, że stowarzyszenie - wobec stwierdzenia nieważności decyzji o jego likwidacji - istnieje, winien oddalić wniosek o rejestrację i wszcząć postępowanie naprawcze bądź likwidacyjne Dokonując rejestracji Związku Legionistów Polskich w 1990 r. utworzył nową osobę prawną, która nie jest tożsama ze związkiem zarejestrowanym w 1923 r. Powyższego faktu nie zmienia okoliczność zawarcia w statucie postanowienia o ciągłości prawnej od 30 maja 1918 r., czy też umieszenie w nim dat poszczególnych zmian statusu związku przedwojennego. Dla poparcia przedstawionego stanowiska organ odwołał się do orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego tj. wyroku z dnia 24 września 1991 r. sygn. I SA 1289/90, wyroku z dnia 18 marca 1995 r. sygn. I SA 2035/93, wyroku z dnia 28 września 2001 r. sygn. I SA 2351/99. Organ wskazał również, że statut związku został zatwierdzony dopiero w dniu 15 stycznia 1923 r., wobec czego stowarzyszenie zarejestrowane w 1990 r. nie może być kontynuacją stowarzyszenia z 1918 r., bo takie wówczas nie istniało. Podniósł, że skoro stwierdzono nieważność decyzji o likwidacji stowarzyszenia oraz jego majątku, to stowarzyszenie istnieje nadal o ile dopełni warunki określone w ustawie prawo o stowarzyszeniach. Organ odwołał się także do wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w dnia 19 czerwca 1995 r. I SA 1241/91 w którym wyrażono pogląd, że restytucji stowarzyszenia można dokonać tylko na wniosek osób fizycznych - członków stowarzyszenia restytuowanego, nie zaś na wniosek nowego stowarzyszenia, choćby nawet utworzonego z udziałem członków stowarzyszenia uprzednio rozwiązanego.