Wyrok WSA w Krakowie z dnia 9 czerwca 2009 r., sygn. III SA/Kr 1293/08

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący WSA Elżbieta Kremer (spr.) Sędziowie NSA Grażyna Danielec NSA Piotr Lechowski Protokolant Bernadetta Szczypka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 czerwca 2009 r. sprawy ze skargi M. K. na rozkaz personalny Komendanta Wojewódzkiego Policji z dnia 14 października 2008 r. nr [...] w przedmiocie zwolnienia ze służby skargę oddala

Komendant Powiatowy Policji rozkazem personalnym Nr [...] znak [...] z dnia [...] 2008r. wydanym na podstawie art. 41 ust. 1 pkt 4, art. 45 ust. 3, 110 ust. 7 pkt 1, art. 114 ust. 1 pkt 2 i ust. 4 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990r. o Policji (Dz. U. z 2007r., Nr 43, poz. 277 ze zm.) oraz § 7 ust. 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z 21 grudnia 2006r. w sprawie przyznawania policjantom nagród i zapomóg a także sposobu tworzenia funduszu nagród i zapomóg dla policjantów (Dz. U. Nr 251, poz. 1859) zwolnił ze służby w Policji z dniem 31.08.2008r. będącą w służbie stałej M. K. zajmującą ostatnio stanowisko specjalisty Referatu [...].

Uzasadniając rozkaz Komendant Powiatowy Policji wskazał na okoliczność uznania M. K. wyrokiem Sądu Rejonowego Wydział [...] z dnia [...] 2008r. sygn. akt [...] winnej popełnienia przestępstwa z winy umyślnej z art. 193 § 1 kk, art. 158 § 1 kk i art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2, 189 § 1 kk, 190 § 1 kk, 158 § 1 kk i art. 157 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, który to wyrok na skutek apelacji wniesionych przez oskarżonych został utrzymany w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego Wydział [...] z dnia [...] 2008r. sygn. akt [...]. Wyrok stał się prawomocny z dniem 19.06.2008r.

Odwołując się od w/w rozkazu M. K. zaznaczyła, że nie uwzględnia on wszystkich okoliczności sprawy objętej wyrokiem. Całkowicie poświęciła się służbie, obowiązki wykonywała sumiennie, co znajduje odzwierciedlenie w opiniach przełożonych. Zaznaczyła, że nie została skazana za przestępstwo pospolite z oskarżenia publicznego. Czyny, za które ją skazano zaliczane są do tzw. przestępstw publicznoskargowych. Nie wykroczyła poza żadne reguły służby. Prokurator jako organ Państwa zajmujący się ściganiem przestępców nie znalazł podstaw do ścigania jej, umarzając trzykrotnie postępowanie. Dopiero z oskarżenia jej byłego narzeczonego, a nie z oskarżenia publicznego zapadł wyrok skazujący. Zauważyła, że jest to istotna różnica w podstawie skazania. Nie kwestionując tego, że zapadł wyrok skazujący, podkreśliła, że nie był to wyrok w sprawie o przestępstwo, który zapadł z oskarżenia publicznego, lecz z oskarżenia tzw. subsydiarnego.