Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 16 czerwca 2009 r., sygn. III SAB/Gl 1/09

Rozpoznając skargę na bezczynność organu administracji sąd jedynie kontroluje, czy w sprawie zaistniał stan bezczynności, tzn. czy organ podjął określone czynności i załatwił sprawę na danym etapie postępowania poprzez np. wydanie decyzji, czy też nie. W przypadku, gdy strona skarżąca w skardze na bezczynność organu, powołując się na określone dowody, twierdzi, że w sprawie zaistniała bezczynność, ponieważ doręczenie decyzji nie nastąpiło zgodnie z art. 144 i następne ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (j.t. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), gdyż potwierdzenie odbioru przesyłki zawierającej decyzję zostało podpisane przez inną osobę niż jej adresata, kwestionuje już prawidłowość wydania takiej decyzji w ostatnim elemencie, a nie fakt dokonania czynności doręczenia. W sprawie na bezczynność organów sąd, analizując okoliczności faktyczne sprawy, nie bada zgodności z prawem wydanej decyzji ani od strony merytorycznej, ani formalnej. Określone naruszenie prawa materialnego lub procesowego jest podstawą uchylenia lub stwierdzenia nieważności decyzji tylko w sprawie skargi na taki akt administracyjny.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Henryk Wach, Sędziowie Sędzia WSA Małgorzata Jużków, Sędzia WSA Mirosław Kupiec (spr.), Protokolant st. sekr. sąd. Ewa Olender, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 czerwca 2009 r. przy udziale - sprawy ze skargi "A" Sp. j. w W. na bezczynność Dyrektora Izby Skarbowej w K. w przedmiocie bezczynności organu w kwestii podatku od towarów i usług oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] r. nr [...] Naczelnik Urzędu Skarbowego w B. określił "A" Spółka Jawna z siedzibą w W. (zwanemu dalej Spółką) zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za październik 2004 r. w kwocie [...] zł. Organ podatkowy zakwestionował podatek naliczony wynikający z faktur VAT wystawionych przez kontrahenta Spółki jako podmiotu nieuprawnionego, tzn. nie zarejestrowanego podatnika VAT. W podstawie prawnej powołano się na przepis § 14 ust. 2 pkt 1 lit. a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 97, poz. 970 z późn. zm.).