Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 5 lutego 2009 r., sygn. I SA/Ol 557/08

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Zofia Skrzynecka, Sędziowie Sędzia WSA Ryszard Maliszewski (spr.), Sędzia WSA Renata Kantecka, Protokolant Marika Brzozowiec, po rozpoznaniu w Olsztynie na rozprawie w dniu 5 lutego 2009 r., sprawy ze skargi Spółki A na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia "[...]". nr "[...]" w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług Oddala skargę.

Uzasadnienie

ISA/OI 557/08

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia "[...]","[...]", , Dyrektor Izby Skarbowej, po rozpatrzeniu odwołania z dnia 1 września 2008 r. od decyzji Dyrektora Izby Skarbowej z dnia "[...]", znak: "[...]", którą odmówiono stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia "[...]" znak: "[...]", którą określono zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za miesiące: od października do grudnia 2009r. oraz ustalono dodatkowe zobowiązanie podatkowe za miesiące: - październik 2003 r. i listopad 2003 r., utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

Dyrektor Izby Skarbowej, działając na podstawie art. 247 § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej, odmówił stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia "[...]". W swoim rozstrzygnięciu organ I instancji uznał, iż w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług ( Dz. U. Nr 54, poz.535 ze zm.) , podatnikiem podatku VAT jest spółka cywilna, jako jednostka organizacyjna uczestniczących w niej wspólników. Dlatego też wydanie decyzji wymiarowej w zakresie podatku od towarów i usług, której adresatem jest podmiot określony zgodnie z jego nazwą rejestracyjną, nie może świadczyć o zaistnieniu przesłanki rażącego naruszenia prawa.

W złożonym odwołaniu pełnomocnik Skarżącej zarzucił, iż zaskarżona decyzja narusza zasady zaufania do organów podatkowych wynikającą z art. 121 § 1 Ordynacji podatkowej, poprzez brak dbałości o wyjaśnienie wszelkich faktycznych i prawnych aspektów sprawy oraz art. 122 Ordynacji podatkowej poprzez brak dążenia do ustalenia stanu faktycznego sprawy, zebrania w tym zakresie wszelkich istotnych dowodów i wyjaśnienia wszelkich nasuwających się w sprawie wątpliwości.