Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 16 grudnia 2008 r., sygn. II SA/Ol 770/08

Organ rozpoznając odwołanie winien zbadać z urzędu czy zachodzą przesłanki do uwzględnienia odwołania określone w art. 169 ust. 8 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym, tj. czy nastąpiło naruszenie warunków i trybu rekrutacji na studia. Od tej powinności nie zwalnia go okoliczność, czy odwołujący się takie naruszenia wskazał, czy też nie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Alicja Jaszczak-Sikora Sędziowie Sędzia WSA Marzenna Glabas Sędzia WSA Bogusław Jażdżyk (spr.) Protokolant Karolina Hrymowicz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 grudnia 2008 r. sprawy ze skargi P. W. na decyzję Rektora Uniwersytetu z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie przyjęcia na studia niestacjonarne oddala skargę.

Uzasadnienie

Z przedstawionych Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Olsztynie akt sprawy wynika że, decyzją z dnia "[...]" Wydziałowej Komisji Rekrutacyjnej Wydziału Nauk Ekonomicznych Uniwersytetu rozstrzygnięto o nie przyjęciu P. W. na I rok niestacjonarnych studiów drugiego stopnia, na kierunek ekonomia, Uniwersytetu w Olsztynie w roku akademickim 2008/2009, z powodu braku miejsc.

W uzasadnieniu wskazano, że w wyniku przeprowadzonego postępowania rekrutacyjnego obejmującego konkurs czyli tzw. ranking ostatecznego wyniku studiów, P. W. uzyskał wynik 3,73. Tymczasem średnia ocen uprawniająca do przyjęcia na I rok studiów na kierunku ekonomia wynosiła 4,02. Liczba kandydatów, którzy uzyskali taką średnią ocen wypełniła limit przeznaczony dla decyzji Wydziałowej Komisji Rekrutacyjnej.

Odwołanie od powyższej decyzji przedłożył P. W., wnosząc o jej zmianę i wskazując, że dalsza kontynuacja nauki na kierunku ekonomia pomoże mu

w poprawie statusu społecznego oraz umożliwi rozwój kariery zawodowej.

Po rozpatrzeniu odwołania decyzją z dnia "[...]" nr "[...]" Prorektor działający z upoważnienia Rektora Uniwersytetu - na wniosek Uczelnianej Komisji Rekrutacyjnej - utrzymał w mocy decyzję, która zapadła w I instancji, podtrzymując również w całości argumentację w niej zawartą.