Wyrok WSA w Gorzowie Wlkp. z dnia 16 grudnia 2008 r., sygn. I SA/Go 740/08

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Stefan Kowalczyk Sędziowie Sędzia WSA Krystyna Skowrońska - Pastuszko Asesor WSA Barbara Rennert (spr.) Protokolant referent Grzegorz Oracz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 grudnia 2008 r. sprawy ze skargi M. sp. z o.o. na decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie klasyfikacji taryfowej towaru oddala skargę.

Uzasadnienie

W dniu 22 sierpnia 2008 r. M. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością wniosła skargę na decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia [...] lipca 2007 r. nr [...], utrzymującą w mocy decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia [...] lutego 2008 r. nr [...] odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji Urzędu Celnego z dnia [...] marca 2003 r. nr [...].

Z akt sprawy wynika, że:

Decyzją z dnia [...] marca 2003 r. nr [...] Urząd Celny uznał zgłoszenie celne skarżącej [...] września 2002 r. nr [...] za nieprawidłowe w części dotyczącej opisu towaru, klasyfikacji towarowej, zastosowanej stawki celnej i dokonał ponownego wymiaru długu celnego. W podstawie prawnej decyzji wskazano przepisy art. 207 Ordynacji podatkowej; art. 13 § 1, 3, 5 i 7, art. 65 § 4, art. 83 § 1 i 3, art. 85 § 1, art. 262 ustawy z dnia 9 stycznia 1997r. - Kodeks celny (Dz. U. z 2001 r. Nr 75, poz. 802 ze zm.) oraz § 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 11 grudnia 2001 r. w sprawie ustanowienia Taryfy celnej (Dz. U. Nr 146, poz. 1639). Decyzja ta stała się ostateczna, ponieważ skarżąca uchybiła terminowi do wniesienia odwołania.

W dniu 5 listopada 2007 r. skarżąca, powołując się na przepisy art. 248 § 1 w zw. z art. 247 §1 pkt 3 Ordynacji podatkowej oraz w zw. z art. 73 ust. 1 ustawy - Prawo celne, wniosła o stwierdzenie nieważności opisanej wyżej decyzji ostatecznej jako wydanej z rażącym naruszeniem prawa. Uzasadniając wniosek wskazała, iż organ I instancji chcąc zmienić klasyfikację towaru powinien w tym celu przeprowadzić stosowne postępowanie dowodowe, które wykazałoby nieprawidłowość klasyfikacji zastosowanej przez Spółkę. To na organie ciążył ciężar dowodzenia, że importowany towar powinien być inaczej klasyfikowany niż to uczyniono w zgłoszeniu celnym, a z uzasadnienia winno wynikać na jakich dowodach opierał się organ wydając decyzję. Naczelnik, mimo ciążącego na nim obowiązku, nie przeprowadził żadnego postępowania dowodowego. Decyzja wskazuje, że rozstrzygnięcie miało charakter arbitralny, poparty wyłącznie przesłankami o charakterze fiskalnym. Nie przeprowadzenie postępowania dowodowego stanowi w tym przypadku rażące naruszenie prawa, którego dopuścił się organ I instancji podczas wydawania zaskarżonej decyzji. Jednocześnie organ oparł swoje rozstrzygnięcie na podstawie nikomu - poza administracją celną - nieznanego stanowiska Światowej Organizacji Celnej odnośnie zup błyskawicznych, któremu przypisano charakter interpretacji wiążącej dla polskich organów celnych. Organ zatem oparł się o jakiś niepublikowany akt, który nie stanowił w Polsce źródła powszechnie obowiązującego prawa, co stanowi rażące naruszenie art. 120 Ordynacji podatkowej w zw. z art. 262 Kodeksu celnego w zw. z art. 87 Konstytucji RP.