Wyrok WSA w Gorzowie Wlkp. z dnia 6 sierpnia 2009 r., sygn. I SA/Go 188/09

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jacek Jaśkiewicz Sędziowie Sędzia WSA Anna Juszczyk-Wiśniewska Sędzia WSA Krystyna Skowrońska-Pastuszko (spr.) Protokolant st. sekr. sąd. Agnieszka Baczuń po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 sierpnia 2009 r. sprawy ze skargi T.K. na decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji w przedmiocie weryfikacji zgłoszenia celnego co do pochodzenia towaru oddala skargę.

Uzasadnienie

Skarżący T.K., reprezentowany przez pełnomocnika J.C. - pracownika należącej do skarżącego Firmy Handlowej A, wniósł skargę na decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia [...] stycznia 2009 r. nr [...], utrzymującą w mocy wydaną w pierwszej instancji decyzję tego organu z dnia [...] czerwca 2008 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Dyrektora Izby Celnej z dnia [...] lutego 2006 r. nr [...] utrzymującej w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Celnego z dnia [...] listopada 2005 r. nr [...] określającą kwotę długu celnego oraz podatek od towarów i usług .

Pismem z dnia [...] września 2007r. pełnomocnik skarżącego J.C. wystąpił z wnioskiem o stwierdzenie nieważności, na podstawie art.247 § 1 pkt 2 i 3 Ordynacji podatkowej kilkudziesięciu decyzji ostatecznych Dyrektora Izby Celnej, w tym m.in. wymienionej powyżej decyzji z dnia [...] lutego 2006 r., a równocześnie także o wznowienie postępowania na podstawie art. 240 § 1 pkt 1 i art. 246 §1 Ordynacji podatkowej. W obu przypadkach został złożony też wniosek o wstrzymanie wykonania przedmiotowej decyzji. W motywach uzasadnienia zostało podniesione, iż decyzja objęta wnioskiem została wydana bez podstawy prawnej, jak i z rażącym naruszeniem prawa. Przejawiało się to tym, że organ dokonał weryfikacji świadectw pochodzenia towaru (w tym przypadku w Chinach) nie posiadając odpowiednich uprawnień. Pełnomocnik twierdził, że brak jest umowy międzynarodowej, która pozwalałaby polskim organom występować o pomoc prawną bezpośrednio do organów innych państw, nie będących organami celnymi tych państw. Otrzymane tą drogą wyniki weryfikacji uznał za dokumenty uzyskane bezprawnie, które w konsekwencji nie powinny stanowić dowodu w sprawie. Wskazał też na brak dyspozycji, co do zakresu i sposobu przeprowadzenia samej weryfikacji. Zarzucił też organom niewyjaśnienie, na czym polegało sfałszowanie świadectw pochodzenia i kto go dokonał. Podkreślał, iż organ celny, mimo że dysponuje zbiorem wzorów stempli i podpisów stosowanych przez organy zagraniczne w procesie potwierdzania świadectw pochodzenia, nie dokonał stosownego sprawdzenia, przez porównanie, przy przyjmowaniu zgłoszenia celnego. W związku z powyższym wniósł o powołanie biegłego celem potwierdzenia lub obalenia tezy organów celnych o sfałszowaniu świadectw pochodzenia towarów przedłożonych przez stronę w oryginale w toku zgłaszania towarów uzasadniając, że tylko taki dowód może być uznany za dowód w postępowaniu celnym w świetle art.180 §1 Ordynacji podatkowej. Pełnomocnik wskazał ponadto na nieprawidłowe wyliczenie odsetek od długu celnego, które przejawiało się w tym, że organ celny powołał podstawy prawne do stosowania odsetek wyrównawczych, w uzasadnieniu również odniósł się do odsetek wyrównawczych, ale w sentencji dokonał obliczenia odsetek za zwłokę od zaległości podatkowych. Jego zdaniem taki sposób procesowania w sprawie świadczy o nieznajomości przepisów prawa lub o niezrozumieniu stosownych instytucji prawa. Pełnomocnik twierdził jeszcze, że nieprawidłowo zastały zastosowane stawki celne, albowiem w art.13 § 3 Kodeksu celnego brak było delegacji do ustanawiania stawek celnych konwencyjnych oraz autonomicznych. Na zakończenie podkreślił, że organ w każdym przypadku pobierał próbki towarów, które powinny być dowodem w toku prowadzonego postępowania, w szczególności na ustalenie kraju pochodzenia towarów. Wskazał, że w świetle pkt 5 załącznika nr 49 do rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 7 września 2001 r. w sprawie deklaracji skróconych i zgłoszeń celnych (Dz. U. Nr 117, poz.1250 ze zm.) w celu zastosowania stawek celnych autonomicznych lub konwencyjnych można nie żądać przedstawienia dokumentu potwierdzającego pochodzenie towarów, gdy na towarach umieszczono w sposób trwały oznaczenie kraju pochodzenia. Uznając, że czynnik ten może mieć istotny wpływ na wysokość stawki celnej, wniósł o przeprowadzenie dowodu na okoliczność ustalenia kraju pochodzenia towarów w oparciu o pobrane próbki zgłoszonych przez stronę towarów.