Wyrok WSA w Łodzi z dnia 7 listopada 2008 r., sygn. I SA/Łd 466/08

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi Wydział I w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Paweł Janicki (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Teresa Porczyńska Asesor WSA Joanna Grzegorczyk-Drozda Protokolant Asystent sędziego Paweł Pijewski po rozpoznaniu w Łodzi na rozprawie w dniu 7 listopada 2008 r. przy udziale --- sprawy ze skargi G. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie ustalenia zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące 2003 r. 1. oddala skargę; 2. przyznaje i nakazuje wypłacić doradcy podatkowemu Z. A. z funduszu Skarbu Państwa - Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi kwotę 233,- (dwieście trzydzieści trzy) złote z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej stronie skarżącej z urzędu

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] Dyrektor Izby Skarbowej w Ł. uchylił w całości decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w P. z dnia [...] w sprawie ustalenia G.K. kwoty zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące 2002 r. i ustalił podatniczce zobowiązanie w podatku od towarów i usług za ww. miesiące w innych, mniejszych kwotach.

W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy wskazał, że G.K. w latach 2002-2005, jako konsultantka firmy A, dokonywała systematycznych zakupów kosmetyków tej firmy. Na mocy umowy wiążącej ją z firmą A zobowiązana była we własnym zakresie do dopełnienia wszelkich formalności związanych z obrotem kosmetykami, a w szczególności do zarejestrowania prowadzonej działalności gospodarczej (o ile zakupy związane były z taką działalnością) i rozliczania się z należnych z tego tytułu podatków i składek. G.K. nie zgłosiła organowi podatkowemu faktu prowadzenia działalności gospodarczej, chociaż powinna była to zrobić, bowiem ilość i częstotliwość zakupów wyraźnie wskazywała, że kosmetyki były nabywane głównie w celu dalszej odsprzedaży. W ciągu około czterech lat podatniczka regularnie zamawiała kosmetyki w dużych ilościach dwa lub trzy razy w miesiącu (łącznie 97 zamówień), dokonywała samodzielnie płatności za dostawy, a wartość zakupów w każdym roku rosła. Z analizy dochodów G.K. i jej męża wynikało, że na zakup kosmetyków wydawali oni znaczną część swych dochodów - od około 37% do około 79% dochodu rocznego. Poza tym wydatki na kosmetyki deklarowane przez podatniczkę rażąco odbiegały od średnich wydatków ponoszonych w statystycznym gospodarstwie domowym na higienę osobistą. Ponadto ilość poszczególnych rodzajów kosmetyków nabywanych przez podatniczkę potwierdzała, że celem jej zakupów była dalsza odsprzedaż. Podobny wniosek wynikał z analizy wydatków podatniczki ponoszonych na utrzymanie domu. Strona nie miała możliwości zakupu kosmetyków w ilościach wynikających ze zgromadzonych faktur, a zatem środki na nabycie musiała pozyskiwać w przeważającej części z ich sprzedaży. Dodatkowym argumentem był niekwestionowany fakt zakupu przez podatniczkę znacznej ilości materiałów pomocniczych: torebek do pakowania kosmetyków i katalogów. Ponadto ustalono, że na rachunek bankowy podatniczki, poza środkami przekazywanymi przez organy rentowe, dokonywane były co miesiąc wpłaty.