Wyrok WSA w Krakowie z dnia 19 listopada 2008 r., sygn. III SA/Kr 767/08

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący WSA Tadeusz Wołek (spr.) Sędziowie WSA Elżbieta Kremer WSA Halina Jakubiec Protokolant Katarzyna Dydaś po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 listopada 2008 r. sprawy ze skargi Z. P. - Zakład [...] na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za zajęcie pasa drogowego bez zezwolenia I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu pierwszej instancji, II. orzeka, że uchylone decyzje nie mogą być wykonane, III. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz skarżącego Z. P. - Zakład [...] kwotę 3281 zł,- ( trzy tysiące osiemset jeden złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania

Uzasadnienie

Zastępca Dyrektora Zarządu Dróg i Komunikacji powołując się na upoważnienie Prezydenta Miasta do wydawania w imieniu Prezydenta do decyzji administracyjnych, postanowień, zaświadczeń w sprawach związanych z wykonywaniem funkcji zarządu drogami, decyzją z dnia [...] nałożył karę pieniężną w wysokości 28 860 zł. za zajęcie pasa drogowego ulicy [...]-kategoria drogi: gminna, bez zezwolenia, w dniach od 1 lutego 2005 r. do [...] marca 2005 r., na stronę określoną jako "Zakład [...] Z. P.".

Organ określając podstawę prawną decyzji wskazał m. in. art. 39 i art. 40 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych, uchwałę Rady Miasta nr XLV/424/04 z dnia 28 kwietnia 2004 r. w sprawie stawek za zajęcie pasa drogowego na cele nie związane z budową, przebudową, remontem, utrzymaniem i ochroną dróg.

W punkcie 3 sentencji decyzji w formie tabelarycznej, organ dokonał obliczenia wysokości kary w ten sposób, że:

"[...] - kategoria drogi: gminna.

Nazwa elementu: chodnik, stawka 1 zł, zieleniec stawka 0,50 zł."

Ponadto wskazał po tym wyliczeniu §2 uchwały XLV/424/04 i art.40 ust. 12 ustawy o drogach publicznych oraz, że "suma dla § 11 28 860 zł"

W bardzo lakonicznym uzasadnieniu decyzji organ I instancji wskazał, że podstawę prawną rozstrzygnięcia stanowią przepisy ustawy o drogach publicznych z przytoczeniem treści art. 40 ust. 1 i 4 oraz ust.12. Uzasadnienie nie zawiera żadnych ustaleń stanu faktycznego ani też nie przywołuje dowodów, na których organ oparł swoje rozstrzygnięcie.