Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 25 września 2008 r., sygn. I SA/Po 1011/08

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Gabriela Gorzan Sędziowie Sędzia NSA Jerzy Małecki Asesor sądowy WSA Katarzyna Nikodem (spr.) Protokolant st. sekr. sąd. Agnieszka Ratajczak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 września 2008 r. sprawy ze skargi [...] sp. j. w [...] na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w [...] z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące 2005r. oddala skargę

Decyzją nr [...] z dnia [..] Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w P. określił spółce A za miesiące od stycznia do grudnia 2005 nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia na następny miesiąc oraz ustalił dodatkowe zobowiązanie podatkowe w wysokości 30% kwoty zawyżenia różnicy podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy.

W wyniku przeprowadzonej kontroli podatkowej w spółce A stwierdzono, że w poszczególnych miesiącach 2005 r. podatnik zawyżył kwotę podatku naliczonego obniżającego podatek należny, dokonując odliczenia podatku naliczonego w oparciu o faktury wystawione przez Przedsiębiorstwo B, które nie dokumentowały rzeczywistych zdarzeń gospodarczych. Organ stwierdził, że z materiału dowodowego zebranego w sprawie, w szczególności z zeznań świadków: M.Z. i N. A. wynika, że w 2005 r. spółka A nie dokonywała zakupu paliwa od firmy B. M. Z. właściciel firmy B zeznał, że w 2005 r. za wynagrodzenie wystawiał fikcyjne faktury. W 2005 r. firma B nie posiadała własnych środków transportowych do przewozów paliwa, nie zatrudniała pracowników, nie posiadała bazy potrzebnej do prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie handlu paliwami. Wystawianie fikcyjnych faktur odbywało się na zlecenie N. A. N.A. potwierdził fakt, że faktury nie odzwierciedlały rzeczywistych obrotów. M. Z. zeznał, że nie zna właścicieli spółki W. G. i P. M. Przesłuchiwany 28 listopada 2006 r. W.G. oświadczył, że nie pamięta, kto odbierał olej opałowy rzekomo zakupiony od M. Z. i komu przekazywał pieniądze za zakupiony towar. Ponadto nie pamięta też, czy w 2005 r. firma zatrudniała kasjera. W późniejszych pisemnych wyjaśnieniach W. G. wskazał, że firma w 2005 r. nie zatrudniała kasjera. Przesłuchany w charakterze świadka pracownik spółki T. K.zeznał, że paliwo było dostarczane do spółki, odbierał je osobiści, lecz nie umie wskazać nazwiska kierowców, nie pamięta, jak były oznakowane cysterny przywożące paliwo. W związku z tym wskazane zeznania nie potwierdzają, zdaniem organu podatkowego, że paliwo było dostarczane przez firmę B Dlatego też organ podatkowy pierwszej instancji na podsatwie art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. nr 54, poz. 535, ze zm.), uznał, że faktury wystawione przez M. Z. nie stanowią podstawy do odliczenia podatku naliczonego. Ustalenia wskazują, że spółka nie nabyła paliwa od firmy B. Dane wykazane w wystawionych fakturach są nieprawdziwe, bowiem nie doszło do sprzedaży towaru pomiędzy podmiotami wskazanymi na fakturach jako sprzedawca i nabywca. Nadto organ podatkowy powołał przepis § 14 ust. 2 pkt 4 lit. a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. nr 97, poz. 970, ze zm.), który stanowi, że w przypadku gdy wystawiono faktury, faktury korygujące lub dokumenty celne stwierdzające czynności, które nie zostały dokonane, faktury te i dokumenty celne nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego. W związku z powyższym organ stwierdził, że spółka zawyżyła w poszczególnych miesiącach roku 2005 podatek naliczony poprzez odliczenie podatku z faktur nie dokumentujących rzeczywistych czynności.