Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 11 września 2008 r., sygn. IV SA/Gl 169/08

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym : Przewodniczący Sędzia WSA Teresa Kurcyusz-Furmanik (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Beata Kalaga-Gajewska Sędzia NSA Adam Mikusiński Protokolant st. sekr. sąd. Agnieszka Wita-Łyskawa po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 września 2008 r. sprawy ze skargi M. S. na decyzję Wojewody Ś. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie należności przedemerytalnych uchyla zaskarżoną decyzję

Decyzją z dnia [...] Nr [...] orzeczono o uznaniu M. S. za osobę bezrobotną z prawem do zasiłku dla bezrobotnych począwszy od dnia [...]

Kolejną decyzją z [...] Nr [...] orzeczono wobec strony o utracie prawa do zasiłku z powodu upływu maksymalnego okresu jego pobierania.

Podstawę prawną obu rozstrzygnięć stanowiły przepisy ustawy z dnia 20 kwietnia 2004r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. Nr 99 poz. 1001). W dniu [...] M. S. wystąpiła do Starosty K. pismem z daty [...] nazywając je "skargą" i domagając się w nim uchylenia obu decyzji ostatecznych przywołanych powyżej.

Organ, traktując wskazane pismo jako wniosek o wznowienie postępowania w sprawach zakończonych ostatecznymi decyzjami, wydał w dniu [...] postanowienie Nr [...] wznawiające postępowanie w sprawie Nr [...] i Nr [...]

W następstwie wznowienia postępowania, decyzją z dnia [...] Nr [...] odmówiono uchylenia wskazanych decyzji, gdyż w opinii Starosty K. nie wystąpiła żadna z przesłanek opisanych w treści art. 145 k.p.a. umożliwiająca uchylenie lub zmianę decyzji ostatecznej w tym nadzwyczajnym trybie.

M. S. odwołała się od rozstrzygnięcia organu I instancji, a w odwołaniu zaprezentowała tożsame stanowisko, co w piśmie nazwanym skargą.

Wojewoda Ś. decyzją z dnia [...] Nr [...], działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. utrzymał w mocy zaskarżone rozstrzygnięcie, w pełni podzielając pogląd zaprezentowany przez Starostę K. w zakresie braku przesłanek wznowieniowych.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia wyjaśniono, iż niesłuszny jest zarzut odwołującej, co do błędnego zastosowania wobec niej przepisów ustawy z dnia 20 kwietnia 2004r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy. Wskazana bowiem ustawa weszła w życie przed datą rejestracji M. S. w Urzędzie Pracy, co pozwalało na rozpoznanie sprawy w przedmiocie statusu bezrobotnego i prawa do zasiłku w oparciu o ten akt prawny.