Wyrok WSA w Białymstoku z dnia 16 stycznia 2008 r., sygn. I SA/Bk 613/07

Pojęcia "należność zagraniczna" i "dodatek zagraniczny", na gruncie art. 21 ust. 1 pkt. 110 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób

fizycznych, w stanie prawnym obowiązującym w 2004 r., mimo różnic w nazewnictwie, należy traktować tak samo. Oba świadczenia nie korzystają ze

zwolnienia przedmiotowego w podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Mieczysław Markowski (spr.), Sędziowie asesor WSA Piotr Pietrasz, sędzia WSA Wojciech Stachurski, Protokolant Beata Borkowska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 16 stycznia 2008 r. sprawy ze skargi A. i S. G. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w B. z dnia [...] października 2005 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2004 rok 1. uchyla zaskarżoną decyzję, 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana w całości, 3. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w B. na rzecz skarżących A. i S. G. kwotę 3.577 zł (słownie: trzy tysiące pięćset siedemdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

W dniu 10 czerwca 2005 r. S. G. wystąpił do Urzędu Skarbowego w A. z wnioskiem o zwrot nadpłaconego podatku dochodowego od osób fizycznych za rok 2004 w kwocie [...] zł.

Naczelnik Urzędu Skarbowego w A. decyzją z dnia [...] lipca 2005 r. Nr [...] odmówił stwierdzenia nadpłaty podatku dochodowego od osób fizycznych za 2004 rok z tytułu opodatkowania należności zagranicznej wypłaconej S. G. W uzasadnieniu decyzji organ pierwszej instancji stwierdził, iż należność zagraniczna otrzymywana przez osoby wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 110 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi dla tych osób podlegający opodatkowaniu przychód, od którego płatnik jest zobowiązany pobrać zaliczkę na podatek dochodowy. Podkreślił, że pojęcie "dodatek zagraniczny" uregulowane jest w art. 29 ust. 3 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o służbie zagranicznej (Dz. U. 128, poz. 1403 ze zm.) oraz w akcie wykonawczym do tej ustawy rozporządzeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 23 grudnia 2002 r. w sprawie dodatku zagranicznego i świadczeń przysługujących członkom służby zagranicznej wykonującym obowiązki służbowe w placówce zagranicznej (Dz. U. Nr 239, poz. 2048 ze zm.) Z kolei pojęcie "należności zagranicznej" do dnia 30 czerwca 2004 r. było uregulowane w art. 25 ustawy z dnia 17 grudnia 1974 r. o uposażeniu żołnierzy, zaś od dnia 1 lipca 2004 r. w art. 102 ust. 3 ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych oraz aktach wykonawczych do tych ustaw, w szczególności rozporządzeniu Ministra Obrony Narodowej z dnia 16 czerwca 2004 r. w sprawie należności pieniężnych żołnierzy zawodowych pełniących służbę poza granicami państwa. Porównując obie regulacje organ stwierdził, że należność zagraniczną i dodatek zagraniczny należy traktować jako takie same świadczenia, mimo różnic w nazewnictwie, albowiem oba świadczenia przysługują osobom od dnia podjęcia wykonywania obowiązków służbowych w placówce zagranicznej do dnia zakończenia ich wykonywania jak również oba są naliczane w analogiczny sposób. Organ podkreślił również, iż od początku 2004 r. należność zagraniczna, podobnie jak dodatek zagraniczny, została ubruttowiona z uwagi na zmianę przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednocześnie zaznaczył, że wprowadzona z dniem 1 stycznia 2005 r. zmiana art. 21 ust. 1 pkt. 110 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dodająca obok "dodatku zagranicznego" również "należność zagraniczną" jako wyjątek od zwolnienia przedmiotowego ma charakter porządkowy i uściślający, czego dowodem jest uzasadnienie projektu ustawy zmieniającej w tym zakresie ustawę o podatku dochodowym od osób fizycznych.