Wyrok WSA w Warszawie z dnia 28 listopada 2007 r., sygn. VIII SA/Wa 512/07

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Wojciech Mazur, Sędziowie Sędzia WSA Marek Wroczyński, Asesor WSA Artur Kot /sprawozdawca/, Protokolant Katarzyna Filipowicz, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 listopada 2007 r. sprawy ze skargi H.L. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące od kwietnia do grudnia 2003 roku oddala skargę.

Decyzją z [...]., po rozpatrzeniu odwołania H.L. (Zakład Produkcyjno Handlowy H.), Dyrektor Izby Skarbowej w W. utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w R. z [...] w sprawie określenia skarżącej zobowiązania w podatku od towarów i usług za kwiecień, maj, lipiec, sierpień, wrzesień, październik i listopad 2003 r. oraz w sprawie nadwyżki podatku naliczonego nad należnym za czerwiec i grudzień 2003 r. do przeniesienia na następny miesiąc. W deklaracjach VAT 7za wymienione okresy rozliczeniowe skarżąca wykazywała nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym (do przeniesienia na następny miesiąc i do zwrotu na rachunek bankowy), poza deklaracją VAT 7 za listopad 2003 r., w której wykazała kwotę zobowiązania podatkowego, aczkolwiek w mniejszej wysokości od określonej przez organ I instancji.

Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia organ odwoławczy wskazał przepisy art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), a także przepisy art. 2 ust. 1 i ust. 3, art. 4 pkt 4, art. 6 ust. 6, art. 15, art. 18 ust. 1, art. 21 ust. 2 oraz art. 27 ust. 4 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm. dalej: ustawa o VAT).

Uzasadniając swoje stanowisko organ odwoławczy przedstawił przebieg postępowania w sprawie oraz powołał się na ustalenia faktyczne dokonane przez organ I instancji po przeprowadzeniu kontroli podatkowej w zakresie podatku od towarów i usług. Z ustaleń tych wynika, że w związku z bezpodstawnym stosowaniem stawki podatku 0% w stosunku do czynności podlegających opodatkowaniu według stawki 22% (zgodnie z art. 18 ust. 1 ustawy o VAT), skarżąca w okresie objętym decyzją niezasadnie deklarowała nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym i zaniżyła wysokość zobowiązania podatkowego za listopad 2003 r. Skarżąca nie miała bowiem prawa do traktowania niektórych transakcji sprzedaży zmywacza do paznokci i opakowań do tego produktu za sprzedaż eksportową, uprawniającą do opodatkowania według stawki preferencyjnej zamiast podstawowej. Zdaniem organów podatkowych, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy stanowi podstawę do wniosku, że sporne faktury nie odzwierciedlają rzeczywistości. Podmioty wskazane w ich treści jako kontrahenci skarżącej nie prowadziły działalności gospodarczej lub nie udało się ich zlokalizować.