Wyrok WSA w Łodzi z dnia 5 listopada 2007 r., sygn. I SA/Łd 514/07

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi Wydział I w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Teresa Porczyńska (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Paweł Kowalski Asesor WSA Joanna Grzegorczyk-Drozda Protokolant Asystent sędziego Paweł Pijewski po rozpoznaniu w Łodzi na rozprawie w dniu 17 października 2007 r. przy udziale --- sprawy ze skargi A. R. i A. R. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie określenia zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za rok 2002 1. uchyla zaskarżoną decyzję, 2. określa, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się orzeczenia, 3. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. na rzecz strony skarżącej kwotę 2.000,- (dwa tysiące) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Decyzją z dnia [...] nr [...] Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w Ł. określił A. i A. R. zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2002 r. w kwocie 118.237,- zł.

Powyższa decyzja była już trzecią, wydaną przez Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej, decyzją w sprawie. Poprzednie dwie z [...] i [...] zostały uchylone przez Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. decyzjami odpowiednio z [...] i [...].

W uzasadnieniu wymienionej na wstępie decyzji organ I instancji wskazał, że w wyniku kontroli przeprowadzonej w firmie A. należącej do A.R., w zakresie m.in. rzetelności deklarowanych podstaw opodatkowania oraz prawidłowości obliczania i wpłacania podatku dochodowego od osób fizycznych za 2002 r., ustalono, iż skarżąca prowadziła na terenie kraju działalność usługową w formie sprzedaży wysyłkowej, posługując się metodami i technikami opracowanymi dla prowadzenia tego rodzaju działalności w spółce B. z siedzibą na S.. Metody te i techniki zostały udostępnione firmie skarżącej na podstawie umowy franchisingowej zawartej w dniu 7 lutego 2002 r. W wyniku analizy postanowień tej umowy organ I instancji uznał, że jest ona kontraktem mieszanym, którego przedmiotem była sprzedaż pomysłu (konceptu) dotyczącego technik sprzedaży korespondencyjnej i wykorzystania serwera głosowego, a także możliwość skorzystania z doświadczenia i znajomości praktycznej zastosowania konceptu oraz z wiedzy i zastosowania strategii marketingowych franchisora. Skarżąca zobowiązana była do zapłaty za koncesję, stanowiącą prawo do korzystania z marki i znaku A., a także za przekazanie wiedzy know-how. Zgodnie z treścią umowy miała zatem uiścić na rzecz franchisingodawcy: