Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 8 sierpnia 2007 r., sygn. II SA/Gd 321/07

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Zdzisław Kostka Sędziowie: Sędzia WSA Wanda Antończyk (spr.) Sędzia WSA Dorota Jadwiszczok Protokolant Starszy Referent Marta Sankiewicz po rozpoznaniu w Gdańsku na rozprawie w dniu 8 sierpnia 2007 r. sprawy ze skargi A sp. z o.o. w G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 16 lutego 2007 r. nr [...] w przedmiocie określenia nadpłaty w opłacie za korzystanie ze środowiska oddala skargę.

Pismem z dnia 28 stycznia 2005 roku A Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w G. wniosła o zwrot nadpłat w opłatach za korzystanie ze środowiska za okres od I kwartału 2002 r. do III kwartału 2004 roku w łącznej wysokości 15 723,28 zł, w tym opłaty za II kwartał 2003 roku w kwocie 1 215,05 zł. Żądanie zwrotu opłaty za II kwartał 2003r. stanowi przedmiot rozpoznawanej sprawy.

Marszałek Województwa - decyzją z dnia 29 sierpnia 2006 roku, nr [...], wydaną na podstawie art. 288 ust.1 i art. 281 ust. 1 ustawy - Prawo ochrony środowiska w zw. z art. 13 ustawy z dnia 18 maja 2005 roku o zmianie ustawy - Prawo ochrony środowiska oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. nr 113, poz. 954 ze zm.) i art. 75 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku - Ordynacja podatkowa (tekst jednolity: Dz. U. z 2005 roku, nr 8, poz. 60), po ponownym rozpoznaniu ww. wniosku w części dotyczącej II kwartału 2003 roku, określił dla A Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w G. opłatę za wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza należną za II kwartał 2003 roku w wysokości 1 215,05 zł i odmówił stwierdzenia nadpłaty w opłacie za wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza za II kwartał 2003 roku w tejże wysokości.

Uzasadniając powyższe rozstrzygnięcie organ pierwszej instancji stwierdził, iż kwestie opłat za korzystanie ze środowiska regulują przepisy ustawy - Prawo ochrony środowiska. Z literalnego brzmienia art. 2 ust. 4 ww. ustawy wynika, że ustawodawca wyłączył spod zakresu obowiązywania tejże ustawy zakres zagadnień związanych wyłącznie z ochroną morza przed zanieczyszczeniami dokonywanymi wyłącznie przez statki. Tym samym ustawodawca nie wyłączył w stosunku do statków morskich stosowania innych postanowień ustawy niż te, które dotyczą zasad ochrony morza. Organ I instancji stwierdził także, iż treść art. 2 ust. 4 ustawy - Prawo ochrony środowiska nie pozwala przyjąć, że zamierzeniem ustawodawcy było wyłączenie spod zakresu ustawy, w odniesieniu do statków morskich, całości zagadnień regulowanych przez tę ustawę, a w szczególności problematyki opłat za korzystanie ze środowiska, w tym za wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza podczas eksploatacji statków. Przepis ten wprowadza bowiem wyjątek od zasady co do zakresu obowiązywania ustawy, w związku z czym jego interpretacja nie może mieć charakteru rozszerzającego. Organ pierwszej instancji wskazał nadto, że zgodnie z art. 288 ust. 1 ustawy - Prawo ochrony środowiska organ ustala opłatę w decyzji m.in. w sytuacji, gdy uiszczona opłata nasuwa zastrzeżenia. Uznając za niezasadne argumenty strony co do nie podlegania statków morskich opłatom za wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza, organ przyjął pierwotnie złożoną przez stronę informację dotyczącą wysokości należnej opłaty za prawidłową i ustalił opłatę w wysokości z niej wynikającej. Organ stwierdził jednocześnie, iż z uwagi na fakt, że uiszczona opłata równa była opłacie ustalonej decyzją, nie zachodziła przesłanka do stwierdzenia nadpłaty.