Wyrok WSA w Lublinie z dnia 21 czerwca 2007 r., sygn. II SA/Lu 368/07

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Ibrom (sprawozdawca), Sędziowie Sędzia NSA Grażyna Pawlos-Janusz, Sędzia WSA Joanna Cylc-Malec, Protokolant Asystent sędziego Jakub Polanowski, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 21 czerwca 2007 r. sprawy ze skargi C.R. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...]marca 2007 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania uprawnień kombatanckich I. uchyla zaskarżoną decyzję; II. zasądza od Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych na rzecz skarżącego C.R. kwotę 100 (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

II SA/Lu 368/07

U Z A S A D N I E N I E

Decyzją z dnia [...] marca 2007 r. Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów

i Osób Represjonowanych utrzymał w mocy swoją decyzję z dnia [...]lipca 2003 r.,

o odmowie C.R. przyznania uprawnień kombatanckich.

W uzasadnieniu decyzji Kierownik Urzędu wyjaśnił, że C.R. wystąpił o przyznanie uprawnień kombatanckich w związku z pobytem w okresie czerwiec - sierpień 1943 r. w obozie przejściowym w Z.. Decyzją z dnia

[...] lipca 2003 r., utrzymaną w mocy decyzją z dnia [...] lipca 2004 r. odmówiono wnioskodawcy przyznania uprawnień kombatanckich. Wyrokiem z dnia 15 grudnia 2004 r., sygn. akt II SA/Lu 600/04, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie uchylił powołaną decyzję z dnia [...] lipca 2004 r. Sąd wskazał, że organ administracji w toku ponownego rozpatrywania sprawy winien w sposób rzetelny dokonać oceny zgromadzonych w sprawie dowodów i w zależności od wyników takiej oceny ustalić ponownie stan faktyczny.

Kierownik Urzędu, rozpoznając sprawę ponownie, przeprowadził postępowanie dowodowe na okoliczność wysiedlenia mieszkańców M.W. w czasie II wojny światowej. Zdaniem organu z zebranych materiałów archiwalnych nie wynika, by w M.W. na początku czerwca 1943 r. miała miejsce łapanka obejmująca dorosłych mężczyzn, to zaś oznacza, że nie są wiarygodne zeznania wnioskodawcy, który twierdził, iż łapanka ta miała spowodować udanie się kobiet z petycją do władz o zwolnienie mężów i w konsekwencji zatrzymanie także kobiet oraz dzieci i osadzenie ich w obozie.