Wyrok WSA w Warszawie z dnia 20 kwietnia 2007 r., sygn. III SA/Wa 3187/06

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia NSA Krystyna Chustecka, Sędziowie Sędzia WSA Krystyna Kleiber (spr.), Asesor WSA Hieronim Sęk, Protokolant Emilia Kasperowicz, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 kwietnia 2007 r. sprawy ze skargi T. P. i S. P. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] lipca 2006 r. nr [...] w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych za rok 1998 oddala skargę

Uzasadnienie

Wyrokiem z 15 marca 2005 r. sygn. III SA/Wa 2029/04 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z [...] sierpnia 2004 r. Nr [...] w przedmiocie określenia dla S. P. i T. P. zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1998 r. Małżonkowie P., za rok 1998 opodatkowali się wspólnie, z tym, że S. P., jako prowadzący działalność gospodarczą pod firmą Przedsiębiorstwo [...] "W.". Uchylając zaskarżoną decyzję Sąd stwierdził, że została ona wydana bez wyjaśnienia, czy w sprawie zaistniały przesłanki pozwalające uznać, że zgodnie z treścią art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. Nr 90, poz. 416 ze zm.) - dalej jako pdf - S. P. miał obowiązek wykazać w roku 1998 kwotę 94 057,15 zł. jako przychód z tytułu sprzedaży usług transportowo - sprzętowych wykonanych w miesiącach listopadzie i grudniu roku 1998, czy też - jak to uczynił - w styczniu 1999 r. Skoro za przychody należy uznawać świadczenia pieniężne należne, to przy ocenie, czy określone świadczenie jest należne, należy zbadać stosunek prawny, z którego świadczenie to wynika, w tej sprawie zwłaszcza umowę będącą podstawą sprzedaży usług transportowo-sprzętowych, wykonanych w listopadzie i grudniu 1998 r. Za datę powstania przychodu należy uznać datę, w której doszło do powstania stosunku prawnego, na podstawie którego podatnik stał się wierzycielem. Organy podatkowe powinny - w ocenie Sądu - zbadać, czy kwota za wykonanie usług była należna podatnikowi w 1998 r., czy też - jak wykazał to podatnik w księgach - w 1999 r. Skarżący - zdaniem Sądu - zasadnie, podnosili w skardze, że w kwestionowanej decyzji, organ podatkowy, jako podstawę prawną nie uznania za koszty uzyskania przychodów w roku 1998 wartości robót w toku na koniec tego roku, powołał przepisy ustawy o rachunkowości, które nie mogą stanowić podstawy rozstrzygnięcia w zakresie kosztów podatkowych. W zakresie tych kosztów, zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem przepisów art. 193 § 1, 4, 6 i 7 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005 r Nr 8, poz. 60 ze zm.), dalej jako Ordynacja, w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy. W zaskarżonej decyzji, oraz decyzji ją poprzedzającej, organy podatkowe określiły przychody podatnika oraz koszty uzyskania przychodów za rok 1998 w wysokości innej niż wynikała z prowadzonych przez podatnika ksiąg, a zatem organy nie uznały ksiąg podatnika za dowód w postępowaniu. Według Sądu pominięcie ksiąg, jako dowód w postępowaniu w rozpoznanej sprawie, zostało dokonane w sposób naruszający prawo, gdyż organy nie sporządziły protokołu badania ksiąg, w którym określiłyby za jaki okres i w jakiej części nie uznają prowadzonych przez podatnika ksiąg za dowód w postępowaniu oraz nie wskazały, czy podstawą nie uznania ksiąg za dowód jest ich nierzetelność, czy ich wadliwość w rozumieniu przepisów art. 193 § 2 i 3 Ordynacji. W analizowanej sprawie organ dokonał oszacowania podstawy opodatkowania poprzez oszacowanie wartości robót w toku na koniec 1998 r., gdyż dane wynikające z ksiąg podatkowych nie pozwalały na określenie tej wartości. Wobec nie pominięcia przez organy podatkowe ksiąg podatnika jako dowodu w sprawie, w sposób określony w art. 193 § 4, 6 i 7 Ordynacji, organy podatkowe, zgodnie z treścią art. 193 § 1 Ordynacji, nie miały prawa dokonywać oszacowania kosztów wykazanych w tych księgach przez podatnika. Trzecia kwestia rozstrzygnięta przez organy, w ocenie Sądu nieprawidłowo, to utrata przez podatnika prawa do odliczenia wydatków inwestycyjnych premii inwestycyjnej, o której mowa w art. 26a ust. 22 pkt 1pdf, z powodu wystąpienia zaległości podatkowej w podatku dochodowym w roku 1997 r., co zostało określone stosowną decyzją. Ponieważ podatnik, w okresie wskazanym w tym przepisie, wpłacał zadeklarowane podatki, a decyzja określająca wysokość zobowiązania w podatku dochodowym za rok 1997 została wydana po upływie tego okresu, okoliczność nie wpłacenia przez podatnika kwot wynikających z tej decyzji nie może stanowić podstawy do stwierdzenia, że w okresie, o którym mowa w powołanym przepisie, po stronie S. P. istniały zaległości we wpłatach podatku dochodowego od osób fizycznych.