Wyrok WSA w Warszawie z dnia 30 marca 2007 r., sygn. VI SA/Wa 119/07

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Grażyna Śliwińska Sędziowie Sędzia WSA Andrzej Czarnecki Asesor WSA Piotr Borowiecki (spr.) Protokolant Anna Błaszczyk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 marca 2007 r. sprawy ze skargi J. R. na decyzję Ministra Sprawiedliwości z dnia [...] listopada 2006 r. nr [...] w przedmiocie odmowy ustanowienia biegłym sądowym oddala skargę

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] listopada 2006 r. nr [...], Minister Sprawiedliwości, działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. w zw. z § 12 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie biegłych sądowych (Dz.U. z 2005 r. Nr 15, poz. 133), po rozpatrzeniu odwołania J. R. od decyzji Prezesa Sądu Okręgowego w [...] z dnia [...] lipca 2006 r., nr [...] w przedmiocie odmowy ustanowienia biegłym sądowym - utrzymał w mocy w/w decyzję organu I instancji.

Z akt sprawy wynika, iż w dniu [...] grudnia 2005 r. skarżący J. R. wystąpił do Prezes Sądu Okręgowego w [...] z wnioskiem o ponowne wpisanie go na listę biegłych sądowych z zakresu instalacji inżynieryjnej i sanitarnej. W uzasadnieniu wskazał, iż do roku 2002 pełnił już funkcję biegłego, lecz ze względu na mający miejsce w 2002 r. wypadek w jego firmie nie mógł być dalej biegłym. Skarżący nadmienił również, że posiada 30-letnią praktykę w dziedzinie wskazanej we wniosku.

W wyniku rozpatrzenia złożonego przez stronę skarżącą wniosku Prezes Sądu Okręgowego w [...] decyzją z dnia [...] lipca 2006 r., nr [...] odmówił ustanowienia J. R. biegłym sądowym w zakresie instalacji inżynieryjnej i sanitarnej. W uzasadnieniu decyzji organ I instancji stwierdził, iż w toku postępowania ustalono, że skarżący J. R. biegłym w zakresie instalacji inżynieryjnej i sanitarnej po raz pierwszy został ustanowiony w dniu [...] grudnia 1985 r. i funkcję biegłego pełnił przez kilka kadencji. Organ podniósł, iż decyzją Prezesa Sądu Okręgowego w [...] z dnia [...] czerwca 2000 r. został zwolniony z funkcji biegłego. W uzasadnieniu tej decyzji Prezes wskazał, że skarżący prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego dla [...] w [...] z dnia [...] kwietnia 2000 r. uznany został za winnego popełnienia przestępstwa z art. 220 § 2 kk i art. 155 kk i skazany na karę jednego roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres trzech lat. Okoliczność ta spowodowała, że biegły utracił rękojmię należytego wykonywania obowiązków biegłego. Mając to na względzie Prezes Sądu Okręgowego w [...] stwierdził, że wniosek skarżącego o ustanowieniu go biegłym sądowym nie zasługuje na uwzględnienie. Prezes powołał się na przepis § 12 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie biegłych sądowych, zgodnie z którym biegłym sądowym może być ustanowiona osoba, która daje rękojmię należytego wykonywania obowiązków biegłego. Powołując się na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 stycznia 1993 r., sygn. akt II SA 390/92, Prezes Sądu Okręgowego stwierdził, że pojęcie rękojmi należy łączyć z całością cech, zdarzeń i okoliczności dotyczących osoby biegłego sądowego, składających się na jego wizerunek jako osoby godnej zaufania publicznego. Wobec tego osoba biegłego- zdaniem organu - nie może nasuwać nie tylko jakichkolwiek podejrzeń o stronniczość, brak obiektywizmu, ale od biegłego wymagana jest także rzetelność, sumienność i poszanowanie prawa. W świetle tego Prezes Sądu Okręgowego w [...] uznał, że fakt skazania za popełnienie przestępstwa, nawet nie związanego z pełnieniem funkcji biegłego - podważa zaufanie sądu do kandydata i nie daje podstaw do stwierdzenia, że skarżący J. R. jest osobą, która daje rękojmię należytego wykonywania obowiązków biegłego.