Wyrok WSA w Krakowie z dnia 6 marca 2007 r., sygn. III SA/Kr 804/06

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Bożenna Blitek spr. Sędziowie: AWSA Kazimierz Bandarzewski NSA Wiesław Kisiel Protokolant: Urszula Ogrodzińska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 marca 2007 r. sprawy ze skargi A. T. na rozkaz personalny [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...] z dnia [...] 2006 r. Nr: [...] w przedmiocie mianowania na niższe stanowisko I. uchyla zaskarżony rozkaz personalny oraz poprzedzający go rozkaz personalny organu pierwszej instancji, II. orzeka, że uchylone rozkazy personalne nie mogą być wykonane.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia [...] 2005r. do sygn. akt II SA/Kr 1013/03 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie uchylił rozkaz personalny [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...] z dnia [...] 2003r. Nr [...] w przedmiocie odmowy przeniesienia A. T. na równorzędne stanowisko, wraz z poprzedzającym go rozkazem personalnym organu pierwszej instancji.

W uzasadnieniu tego orzeczenia Sąd zwrócił uwagę na treść podstawy prawnej zaskarżonych rozkazów personalnych - art. 38 ust. 2 pkt 4 ustawy o Policji: "Policjanta można przenieść na niższe stanowisko służbowe w przypadkach: likwidacji zajmowanego stanowiska służbowego lub z innych przyczyn uzasadnionych potrzebami organizacyjnymi, gdy nie ma możliwości mianowania go na inne równorzędne stanowisko" i podkreślił, że "sytuacja prawna skarżącej A. T. jest szczególna, bowiem w sytuacji likwidacji zajmowanego przez nią stanowiska służbowego, co w niniejszej sprawie miało miejsce - zasadą jest przeniesienie jej na stanowisko równorzędne. W tej sytuacji, to na organie administracyjnym podejmującym decyzję o przeniesieniu takiej osoby na niższe stanowisko służbowe spoczywa obowiązek wykazania, że istotnie nie ma możliwości mianowania jej na inne równorzędne stanowisko. W przypadku braku zgody policjanta na przeniesienie na niższe stanowisko służbowe przepisy zobowiązują organ do przeprowadzenia pełnego postępowania wyjaśniającego w tym zakresie. Należy podkreślić, że skarżąca już w odwołaniu od decyzji organu I instancji wskazywała na istnienie w powstającej ze zlikwidowanych i połączonych jednostek Sekcji Kryminalnej w Komisariacie [...] w miejsce kierowanego dotychczas przez nią Referatu Operacyjno - Rozpoznawczego Sekcji Kryminalnej Policji [...]- dwóch etatów oficerskich i zarzucała, że oba etaty mają objąć (i faktycznie objęły) osoby dotychczas nie pełniące służby w obu zlikwidowanych i połączonych Komisariatach, przy czym jedna z nich nie posiadała stopnia oficerskiego. Tymczasem organ nie ustosunkował się do tych zarzutów w decyzji i nie wykazał w sposób przekonywujący i wyczerpujący, iż nie było innego równorzędnego stanowiska służbowego, którego objęcie gwarantowały skarżącej przepisy ustawy o Policji powołane w zaskarżonej decyzji. Nawet w sytuacji, gdyby prawo do objęcia dwóch etatów oficerskich przysługiwało - na zasadzie przeniesienia na równorzędne stanowisko - więcej niż dwu osobom, to mimo iż jest to decyzja oparta o uznanie administracyjne i organ ma możliwość dokonania wyboru, to taka decyzja winna być w pełni uzasadniona, aby strona miała jasność co do kryteriów, którymi kierował się organ administracyjny. Takiego uzasadnienia zabrakło w niniejszej sprawie. Organ nie wykazał, aby osoby mianowane na etaty oficerskie były w równorzędnej ze skarżącą sytuacji prawnej, to znaczy, że zajmowane dotychczas przez nich stanowiska służbowe w wyniku tej reorganizacji także zostały zlikwidowane. Nie można przyjąć, by podstawą przeniesienia skarżącej na niższe stanowisko służbowe mogły być przesłanki z art. 38 ust. 2 pkt 2 lub 3 ustawy o Policji, gdyż takiej podstawy prawnej zaskarżona decyzja i decyzja ją poprzedzająca nie zawierają. W uzasadnieniach decyzji sugeruje się, co prawda - lepsze wyniki osiągane w służbie, lepsze predyspozycje do piastowania stanowisk kierowniczych czy lepszą umiejętność organizowania i planowania pracy przez osoby, które mianowano na oba stanowiska oficerskie, nie mniej nie podaje się na czym miałoby to polegać, zwłaszcza, że podkreśla się także odpowiednie kwalifikacje zawodowe skarżącej. Sąd zwraca uwagę, że z opinii służbowych dotyczących A. T. zawartych w aktach osobowych wynika, że skarżąca wykazuje kwalifikacje zawodowe nie tylko "zgodnie z wymaganiami", ale w wielu zakresach "powyżej wymagań". W tej sytuacji nieporozumieniem jest stanowisko organu II instancji zawarte w odpowiedzi na skargę, jakoby skarżąca nie wykazała, że posiada lepsze kwalifikacje do objęcia obu stanowisk oficerskich niż osoby mianowane na te stanowiska, tym bardziej, że przepisy prawne nie przewidują takiej możliwości, ani organ nie stworzył warunków do takiego "wykazywania się, a nadto, co wskazano na wstępie - to na organie spoczywał obowiązek wykazania, że nie miał możliwości przeniesienia skarżącej na równorzędne stanowisko służbowe, które skarżącej gwarantowały powołane w zaskarżonej decyzji przepisy ustawy o Policji. W tej sytuacji Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził niepełne wyjaśnienie stanu faktycznego i przyznał rację skarżącej, że zaskarżona decyzja wskazuje na dużą dowolność organu przy przeprowadzaniu zmian kadrowych i tym samym przy podjęciu tej decyzji. Mimo, że decyzje wydawane w oparciu o treść art. 38 ust. 2 pkt 4 ustawy o policji wydawane są na podstawie uznania, to jednak nie mogą mieć charakteru dowolności, na co już wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 28 września 2000r. sygn. akt II SA 637/00 (opubl. LEX nr. 53769)."