Wyrok WSA w Kielcach z dnia 29 marca 2007 r., sygn. I SA/Ke 5/07

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Maria Grabowska, Sędzia WSA Ewa Rojek, Asesor WSA Mirosław Surma (spr.), Protokolant Dominik Gajek, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 15 marca 2007r. sprawy ze skargi L.R. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia zaległości podatkowych oddala skargę.

Uzasadnienie

I SA/Ke 5/07

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia [...] nr [...], Dyrektor Izby Skarbowej utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w K. z dnia [...] nr [...] , w przedmiocie odmowy umorzenia zaległości L. R. z tytułu podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia do września 1997r., od kwietnia do grudnia 1998r., od marca do grudnia 1999r., od stycznia do grudnia 2000r., od stycznia do października 2001r., od stycznia do października 2002r., grudzień 2002r., od lutego do czerwca 2003r. oraz sierpień 2003r. w łącznej kwocie 119.216,10 zł, oraz odsetek za zwłokę w wysokości 177.022,00 zł.

W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy wskazał, że L. R. od 1 września 1993r. prowadził działalność gospodarczą w zakresie remontów pojazdów mechanicznych, ślusarstwa i mechaniki ogólnej, produkcji części podzespołów i wyrobów z metalu, drewna, materiałów ceramicznych i tworzyw sztucznych, handlu wyrobami metalowymi i wyrobami własnymi, handlu złomem żeliwnym i stalowym, remontów urządzeń przemysłowych i komunalnych, handlu artykułami ceramicznymi. Działalność tę zlikwidował w dniu 10 września 2003r. Wnioskiem z dnia 15 maja 2006r. L. R. zwrócił się do Naczelnika Urzędu Skarbowego w K. o umorzenie zaległości w podatku od towarów i usług oraz podatku dochodowym. Uzupełniając na wezwanie organu wniosek podatnik wskazał, iż żąda umorzenia kwoty zaległości w podatku od towarów i usług za okres od stycznia 1997r. do sierpnia 2003r. w wysokości 119.216,10 zł. W ocenie Dyrektora Izby Skarbowej w przypadku wnioskodawcy nie zachodzi okoliczność mogąca uzasadniać umorzenie zaległości podatkowych, albowiem przyczynę powstania tych zaległości stanowiło nieprzestrzeganie przepisów dotyczących podatku od towarów i usług. Jak wynika z akt sprawy zaległości w podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia do września 1997r. zostały przypisane na podstawie decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego w K. po przeprowadzonej kontroli podatkowej, w wyniku której stwierdzono, że podatnik na skutek nieznajomości przepisów nie zadeklarował obowiązku w podatku od towarów i usług i nie odprowadził należnego podatku. Natomiast zaległości w podatku od towarów i usług za miesiące od kwietnia 1998r. do sierpnia 2003r. powstały z powodu nieregulowania przez podatnika zobowiązań podatkowych wynikających z deklaracji podatkowych VAT-7 za poszczególne miesiące. Zaległości podatkowe powstały zatem z przyczyn leżących po stronie podatnika, nie zaś w wyniku zdarzeń losowych, na które nie miał wpływu. Zdaniem organu w sprawie wyczerpująco zebrano materiał dowodowy dotyczący stanu majątkowego L. R., który zlikwidował działalność gospodarczą z dniem 10 września 2003r. ze względu na wysokie zadłużenie z tytułu zaległości podatkowych i niespełnienie zobowiązań z tytułu najmu lokalu przeznaczonego na prowadzenie działalności gospodarczej. Ponadto obecnie podatnik jest zatrudniony na umowę o pracę i osiąga dochody netto w kwocie 1.502,00 zł miesięcznie, ponosi comiesięczne wydatki na czynsz w kwocie 260 zł i media w wysokości 100 zł, nie posiada żadnego majątku. Pozostając w separacji faktycznej i prawnej z żoną łoży na utrzymanie syna będącego studentem IV roku na Uniwersytecie W. (300 zł miesięcznie). Mimo, iż zdaniem organu tak ustalona sytuacja finansowa podatnika jest trudna, nie uzasadnia ona jednak przyznania ulgi w postaci umorzenia zaległości w podatku od towarów i usług. Podejmując bowiem działalność gospodarczą podatnik powinien znać przepisy podatkowe i dbać, aby w prawidłowej wysokości i we właściwym czasie regulować swoje zobowiązania wobec budżetu państwa. Obowiązkiem L. R. jako sprzedawcy usług było zaś odprowadzenie pobranego podatku - płaconego faktycznie, co podkreślił organ, przez kupującego, a nie sprzedawcę. Umorzenie zaległości podatkowych w tej sytuacji stanowiłoby odstępstwo od zasady sprawiedliwości i powszechności podatkowej, stawiając wnioskodawcę w sytuacji uprzywilejowanej i korzystniejszej od innych podatników terminowo regulujących swoje zobowiązania podatkowe. Organ wskazał również, że przedmiotowe zaległości podatkowe były objęte postępowaniem restrukturyzacyjnym, umorzonym jednak z uwagi na nieuiszczenie przez podatnika opłaty restrukturyzacyjnej, zaś w trakcie prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej Urząd Skarbowy w K. udzielił mu ulgi w spłacie zaległości z tytułu podatku od towarów i usług za miesiące od września 1996r. do września 1997r. w kwocie należności 36.622 zł., rozkładając zapłatę tej kwoty na 48 miesięcznych rat, z których podatnik zapłacił jedynie 16 na kwotę 12.207 zł. Ponadto, jak wykazało postępowanie podatkowe, w latach, których dotyczą przedmiotowe zaległości L. R. uzyskiwał znaczne przychody z działalności gospodarczej, a zatem przy odpowiedniej postawie miał możliwość bieżącego regulowania należności podatkowych. Za bezzasadne uznał organ zarzuty naruszenia zasad postępowania wyrażonych w przepisach art. art. 121 § 1, art. 122, art. 187, art. 191 i art. 210 § 4 Ordynacji podatkowej poprzez zaniechanie wyjaśnienia wszystkich istotnych dla rozstrzygnięcia okoliczności sprawy. Zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej decyzja organu pierwszej instancji została bowiem wydana na podstawie rzetelnie i prawidłowo zgromadzonego materiału dowodowego, poddanego wnikliwej analizie i ocenie. W toku postępowania organ podatkowy podejmował niezbędne działania w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy. Strona miała zapewniony czynny udział w trwającym postępowaniu, a przed wydaniem decyzji umożliwiono stronie wypowiedzenie się, co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań. Prowadzenie postępowania w sprawie było poza tym utrudnione z przyczyn leżących po stronie podatnika, który nie podejmował korespondencji bądź nie zgłaszał się na wezwania.