Wyrok WSA w Warszawie z dnia 13 grudnia 2006 r., sygn. II SA/Wa 1582/06

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Pisula-Dąbrowska, Sędzia WSA Stanisław Marek Pietras, Asesor WSA Przemysław Szustakiewicz (spr.), Protokolant Łukasz Mazur, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 grudnia 2006 r. sprawy ze skargi Z.M. na orzeczenie Komendanta Głównego Policji z dnia [...] czerwca 2006 r. nr [...] w przedmiocie uznania winnym zarzuconego przewinienia dyscyplinarnego i wymierzenia kary nagany 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję z dnia [...] maja 2006 r. 2. zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości 3. zasądza od Komendanta Głównego Policji na rzecz Z.M. kwotę 240 (słownie: dwieście czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Uzasadnienie

Komendant Główny Policji działając na podstawie art. 135n ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. ( t.j. Dz. U. z roku 2002 Nr 7 poz. 58 ze zm.) orzeczeniem nr [...] z dnia [...] czerwca 2006 r. utrzymał swoje orzeczenie z dnia [...] maja 2006 r. o uznaniu winnym [...] Z.M. tego, że w dniu [...] listopada 2005 r. w T. podczas wykonywania czynności służbowych naruszył dyscyplinę służbową w ten sposób, iż nie wykonując obowiązków służbowych wynikających z przepisów prawa w trakcie kierowania pojazdem służbowym wymusił pierwszeństwo przejazdu w wyniku czego doprowadził do kolizji drogowej powodując zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, t.j,. o czyn z art. 132 ust. 2 ustawy o Policji w zw. z art. 86 Kodeksu wykroczeń i wymierzeniu dyscyplinarnej kary nagany. W uzasadnieniu organ podniósł, że w dniu [...] stycznia 2006 r. Komendant Główny Policji wszczął przeciwko [...] Z.M. postępowanie dyscyplinarne, po przeprowadzeniu którego, orzeczeniem nr [...] z dnia [...] maja 2006 r., uznał wymienionego oficera winnym popełnienia zarzucanego czynu i wymierzył karę dyscyplinarną nagany. W uzasadnieniu wskazał, iż zgromadzony w postępowaniu dyscyplinarnym materiał dowodowy w sposób jednoznaczny i nie budzący wątpliwości potwierdził winę [...] Z.M. w zakresie przedstawionego mu zarzutu. W dniu [...] maja 2006 roku, policjant złożył wniosek do Komendanta Głównego Policji o ponowne rozpatrzenie sprawy i umorzenie postępowania. We wniosku strona wskazała, że w uzasadnieniu orzeczenia zawarto stwierdzenie, iż "zebrany w toku postępowania materiał dowodowy w pełni potwierdził naruszenie przez obwinionego dyscypliny służbowej". Organ podkreślił, że strona zgadza się z tym, że jej zachowanie było wykroczeniem drogowym i dlatego przyjął mandat karny, jednakże nie stanowi ono przewinienia dyscyplinarnego. Kolizja drogowa, której był sprawcą miała charakter incydentalny, losowy i każda osoba, niezależnie od pełnionej funkcji czy też grupy zawodowej jaką reprezentuje, może w sposób nieumyślny do niej doprowadzić lub w niej uczestniczyć. We wniosku zainteresowany nie zgodził się z użytym w uzasadnieniu orzeczenia stwierdzeniem, że wykazał się lekceważącym stosunkiem do norm prawa o ruchu drogowym. W jego ocenie istnienie trudnych warunków atmosferycznych na drodze i słaba widoczność nie może być interpretowane i traktowane jako okoliczność go obciążająca. Dlatego też stwierdza, że jego zachowanie, które doprowadziło do zaistnienia kolizji drogowej, nie nosi znamion rażąco niedbałego działania, ani też nie jest tożsame z rażącym niedbalstwem. Jednak zdaniem Komendanta Głównego Policji ponowna analiza zebranego w postępowaniu materiału dowodowego wskazuje, że wniosek strony nie zasługuje na uwzględnienie. Organ podniósł tu, że zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym ( t.j. Dz. U. z roku 2005 Nr 108 poz. 908 ze zm.) ustawa reguluje zasady ruchu na drogach publicznych oraz w strefach zamieszkania, warunki dopuszczenia pojazdów do tego ruchu, wymagania w stosunku do osób kierujących pojazdami i innych uczestników ruchu oraz zasady kontroli ruchu drogowego. Tak więc [...] Z.M. kierując w dniu [...] lutego 2006 roku samochodem służbowym, zobowiązany był do przestrzegania zasad określonych w ustawie Prawo o ruchu drogowym. Rozpatrując zarzuty zawarte w odwołaniu [...] Z.M. Komendant Główny Policji zważył, że brak jest podstaw do uznania ich zasadności, bowiem w myśl art. 132 ust. 2 ustawy o Policji, naruszenie dyscypliny służbowej stanowi czyn policjanta polegający na zawinionym przekroczeniu uprawnień lub niewykonaniu obowiązków wynikających z przepisów prawa lub rozkazów i poleceń wydanych przez przełożonych uprawnionych na podstawie tych przepisów. Bezspornym jest, że wymieniony policjant, nie stosując się do znaku pionowego "ustąp pierwszeństwa przejazdu", nie wykonał obowiązku wynikającego z art. 5 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym, który stanowi, że uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są obowiązani stosować się do poleceń i sygnałów dawanych przez osoby kierujące ruchem lub uprawnione do jego kontroli, sygnałów świetlnych oraz znaków drogowych, nawet wówczas, gdy z przepisów ustawy wynika inny sposób zachowania niż nakazany przez te osoby, sygnały świetlne lub znaki drogowe. Komendant Główny Policji wskazał na treść art. 132 ust. 4 ustawy o Policji, który stanowi natomiast, że czyn stanowiący przewinienie dyscyplinarne, wypełniający jednocześnie znamiona przestępstwa lub wykroczenia albo przestępstwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego, podlega odpowiedzialności dyscyplinarnej niezależnie od odpowiedzialności karnej. [...] Z.M. kierując w dniu [...] listopada 2005 r. pojazdem służbowym, niewątpliwie wykonywał czynność służbową, której wadliwość wykonania wyczerpała zarówno znamiona wykroczenia, jak również przewinienia dyscyplinarnego. Odnosząc się do polemiki w zakresie użytych w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia określeń "groźna kolizja", "znaczna szkoda w mieniu KGP", a także "obrażeń ciała [...] J.S." wskazać należy, że każde zdarzenie drogowe będące przedmiotem postępowania karnego, w sprawie o wykroczenie, a także dyscyplinarnego, oceniane jest według kryteriów okoliczności w jakich do niego doszło, stopnia zawinienia sprawcy oraz powstałych skutków. Organ wskazał, że podstawą umorzenia przez prokuratora śledztwa było ustalenie, że odniesione przez [...] J.S. obrażenia ciała nie skutkowały rozstrojem zdrowia na okres powyżej 7 dni, a więc zdarzenie nie mogło zostać zakwalifikowane jako występek z art. 177 § 1 kk. Jednak zdaniem komendanta Głównego Policji nie oznacza to jednak, że [...] J.S. nie odniósł obrażeń ciała w wyniku kolizji drogowej spowodowanej przez stronę. Zatem organ orzekający w trybie dyscyplinarnym był uprawniony do oceny zdarzenia będącego przedmiotem postępowania jako groźnej kolizji, skutkującej także wyeliminowaniem z eksploatacji samochodu służbowego kierowanego przez stronę, ze względu na nieopłacalność naprawy. W tej sytuacji również zarzut bezpodstawnego użycia określenia "znaczna szkoda w mieniu KGP" jawi się jako bezzasadny. W ocenie Komendanta Głównego Policji, zebrany w toku postępowania dyscyplinarnego materiał dowodowy w sposób niebudzący wątpliwości potwierdza popełnienie przez [...] Z.M. zarzuconego mu czynu.