Wyrok WSA w Warszawie z dnia 13 grudnia 2006 r., sygn. II SA/Wa 1875/06

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Pisula-Dąbrowska, Sędziowie Sędzia WSA Stanisław Marek Pietras, Asesor WSA Przemysław Szustakiewicz (spr.), Protokolant Łukasz Mazur, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 grudnia 2006 r. sprawy ze skargi R. D. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] lipca 2006 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności rozkazu personalnego o rozwiązaniu stosunku służbowego -oddala skargę-

Uzasadnienie

Komendant Główny Policji działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 kpa decyzją nr [...] z dnia [...] lipca 2006 r. utrzymał w mocy decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji w L. z dnia [...] marca 2006 r. nr [...] odmawiającą stwierdzenia nieważności ostatecznego rozkazu personalnego Komendanta Powiatowego w R. Nr [...] z dnia [...] listopada 2002 r. o rozwiązaniu stosunku służbowego z panem R. D. W uzasadnieniu organ podniósł, że Komendant Powiatowy Policji w R. orzeczeniem nr [...] z dnia [...] listopada 2002 roku uznał [...] R. D. - winnym tego, że: w dniu [...] listopada 2001 roku popełnił przewinienie o znamionach przestępstwa, polegające na tym, że w miejscowości M. na drodze nr [...] relacji S. - L., kierując samochodem marki [...] nr rej. [...], umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, w szczególności określone w art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku - prawo o ruchu drogowym (Dz.U z 1997 roku nr 98, poz. 602 z późn. zm.) w ten sposób, że znajdując się w stanie nietrzeźwości nie dostosował prędkości kierowanego przez siebie pojazdu do warunków panujących na drodze, a ponadto nieuważnie ją obserwując doprowadził do zderzenia z dwoma pieszymi, w wyniku czego ww. pokrzywdzeni doznali wielonarządowych obrażeń ciała, a w szczególności głowy, skutkujących ich śmiercią na miejscu zdarzenia. Działając na podstawie § 24 ust. i pkt 2 oraz § 24 ust. 2 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 19 grudnia 1997 roku w sprawie szczegółowych zasad i trybu udzielania wyróżnień oraz przeprowadzania postępowania dyscyplinarnego w stosunku do policjantów (Dz. U. z 1998 roku Nr 4, poz. 14) oraz w związku z art. 132 i art. 134 ust. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 roku o Policji (tekst jednolity z 2002 roku, Dz. U. nr 7, poz. 58 ze zm.) Komendant Powiatowy Policji w R. wymierzył policjantowi karę dyscyplinarną wydalenia ze służby w Policji. Komendant Wojewódzki Policji w L. orzeczeniem nr [...] z dnia [...] listopada 2002 roku utrzymał w mocy zaskarżone orzeczenie Komendanta Powiatowego Policji w R. Wobec tego, jak zauważył organ, Komendant Powiatowy Policji w R. rozkazem personalnym nr [...] z dnia [...] listopada 2002 roku, działając na podstawie art. 41 ust. 1 pkt. 3 ustawy o Policji, zwolnił stronę ze służby w Policji z dniem [...] listopada 2002 roku. Przedmiotowej decyzji nadał rygor natychmiastowej wykonalności w trybie art. 108 § 1 Kpa. Następnie w wyniku wniesionej skargi sprawę wymierzenia [...] R. D. kary dyscyplinarnej wydalenia ze służby w Policji, badał Naczelny Sąd Administracyjny, który wyrokiem sygn. akt II SA/Łd 66/03 z dnia 24 lipca 2003 roku uchylił orzeczenie Komendanta Wojewódzkiego Policji w L. nr [...] z dnia [...] listopada 2002 roku. Komendant Powiatowy Policji w R. orzeczeniem nr [...] z dnia [...] stycznia 2005 roku, działając na podstawie art. 135 j ust. 4 ustawy o Policji umorzył przedmiotowe postępowanie dyscyplinarne. W uzasadnieniu wskazał m.in., że zgodnie z aktualnie obowiązującym art. 132 cyt. ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. czyn popełniony przez Pana R. D. nie stanowi naruszenia dyscypliny służbowej. Orzeczenie to zostało utrzymane w mocy przez Komendanta Wojewódzkiego Policji w L., w wyniku przeprowadzonego postępowania odwoławczego, orzeczeniem [...] z dnia [...] lutego 2005 roku. Organ wskazał, iż powyższe orzeczenia stały się przedmiotem skargi złożonej przez Pana R. D. do WSA w Łodzi. Sąd wyrokiem sygn. akt III SA/Łd 252/05 z dnia 10 listopada 2005 roku oddalił przedmiotową skargę. Następnie strona pismem z dnia 7 stycznia 2006 roku zwróciła się do Komendanta Powiatowego Policji w R. z wnioskiem o stwierdzenie nieważności przedmiotowego rozkazu personalnego. Wymieniony wskazał, iż wobec faktu umorzenia postępowania dyscyplinarnego zniesiona została przesłanka zwolnienia ze służby w Policji, określona w art. 41 ust. 1 pkt 3 ustawy o Policji, a tym samym rozkaz personalny Komendanta Powiatowego Policji w R. nr [...] z dnia [...] listopada 2002 roku pozbawiony został podstawy prawnej. Dlatego też, jak uważał zainteresowany, opierając się na przepisach art. 145 § 1 pkt 8 i art. 156 § 1 pkt 2 Kpa, obowiązek stwierdzenia nieważności wydanej decyzji spoczywa na organie wyższego stopnia i faktu tego nie zmienia brak odwołania od przedmiotowego rozkazu. W tej sytuacji zainteresowany wniósł o stwierdzenie nieważności wskazanego wyżej rozkazu personalnego oraz naprawienie skutków spowodowanych wydaniem tej decyzji w oparciu o przepisy Kpa, poczynając od art. 157 § 1 i 2 (z urzędu). Organ zwrócił się do strony o sprecyzowanie wniosku. Pan R. D. pismem z dnia 30 stycznia 2006 roku poinformował, że składa wniosek o stwierdzenie nieważności przedmiotowego rozkazu w oparciu o art. 156 § 1 pkt 2 Kpa. Jednak, jak podkreślił Komendant Główny Policji, organ pierwszej instancji w wyniku przeprowadzonego postępowania słusznie uznał, iż rozkaz personalny Komendanta Powiatowego Policji w R. nr [...] z dnia [...] listopada 2002 roku nie jest obciążony żadną z wad wymienionych w treści art. 156 § 1 Kpa i decyzją nr [...] z dnia [...] marca 2006 roku odmówił stwierdzenia jego nieważności. Organ drugiej instancji podniósł, iż rozpatrując przedmiotową sprawę w postępowaniu odwoławczym należy wskazać na wyrażoną w art. 16 Kpa ogólną zasadę trwałości decyzji ostatecznych, zgodnie z którą decyzje te nie mogą być wzruszane w sposób dowolny, lecz tylko w przypadkach przewidzianych w kodeksie lub ustawach szczególnych. Jedną z form wzruszenia ostatecznej decyzji administracyjnej jest stwierdzenie jej nieważności w przypadku, gdy została dotknięta wadami określonymi w art. 156 § 1 Kpa. Postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji jest nowym i samodzielnym postępowaniem administracyjnym zmierzającym do ustalenia, czy decyzja wydana w trybie zwykłym jest dotknięta naruszeniem prawa, a jeżeli tak to czy naruszenie to ma charakter ,,zwykły" czy "rażący". O tym czy miało miejsce rażące naruszenie prawa decyduje przede wszystkim oczywistość jego naruszenia i zakres wpływu tego naruszenia na sposób załatwienia sprawy. Rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 Kpa zachodzi wówczas, gdy treść decyzji pozostaje w wyraźnej sprzeczności z przepisami prawa i gdy charakter tego naruszenia powoduje, że decyzja ta nie może być akceptowana jako akt wydany przez organ praworządnego państwa. Zdaniem Komendanta Głównego Policji nie ma tu natomiast rozstrzygającego znaczenia, ani oczywistość naruszenia określonego przepisu prawnego, ani nawet charakter przepisu, który został naruszony. Natomiast rozstrzygający dla oceny, czy zachodzą przesłanki stwierdzenia nieważności decyzji z powodu rażącego naruszenia prawa, jest stan prawa z dnia wydania tej decyzji; na taką ocenę nie może mieć wpływu ani późniejsza zmiana prawa, ani tym bardziej zmiana interpretacji tego prawa. Organ podkreślił, iż w rozpatrywanej sprawie nie wystąpiła żadna z przesłanek stwierdzenia nieważności decyzji wymienionych w art. 156 § 1 pkt 2 Kpa. Komendant Główny Policji wskazał, iż przepis prawa materialnego stanowiący podstawę rozwiązania stosunku służbowego ze stroną, tj. art. 41 ust. 1 pkt 3 ustawy o Policji ma charakter kategoryczny, a tym samym ustanawia obowiązek przełożonego rozwiązania stosunku służbowego z policjantem, któremu wymierzono karę dyscyplinarną wydalenia ze służby w Policji. Bezspornym zdaniem organu jest, iż Komendant Powiatowy Policji w R. orzeczeniem nr [...] z dnia [...] listopada 2002 roku wymierzył Panu R. D. karę dyscyplinarną wydalenia ze służby w Policji. Przedmiotową sprawę rozpatrzył w postępowaniu odwoławczym Komendant Wojewódzki Policji w L., który orzeczeniem nr [...] z dnia [...] listopada 2002 roku, utrzymał w mocy zaskarżone orzeczenie. Tym samym zaistniała przesłanka wszczęcia postępowania w przedmiocie zwolnienia Pana R. D. ze służby w Policji określona w art. 41 ust. 1 pkt 3 ustawy o Policji. Tak więc w dniu wydania przez Komendanta Powiatowego Policji w R. rozkazu personalnego nr [...], tj. [...] listopada 2002 roku, istniały przesłanki faktyczne i prawne rozwiązania stosunku służbowego. Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, iż rozkaz personalny Komendanta Powiatowego Policji w R. nr [...] z dnia [...] listopada 2002 roku nie jest obciążony żadną z wad wymienionych w art. 356 § 1 Kpa.