Wyrok WSA w Kielcach z dnia 28 grudnia 2006 r., sygn. I SA/Ke 288/06

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Grażyna Jarmasz, Sędziowie Sędzia WSA Ewa Rojek, Asesor WSA Mirosław Surma (spr.), Protokolant Dominik Gajek, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 28 grudnia 2006r. sprawy ze skargi B.B. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] nr [...] w przedmiocie zarzutów na postępowanie egzekucyjne 1. uchyla zaskarżone postanowienie i poprzedzające je postanowienie organu I instancji; 2. zasądza na rzecz skarżącej od Samorządowego Kolegium Odwoławczego kwotę 100 zł (słownie: sto złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania

Uzasadnienie

I SA/Ke 288/06

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia [...], nr [...], Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy postanowienie Prezydenta Miasta K. z dnia [...], nr [...], w przedmiocie zarzutów B. B. na postępowanie egzekucyjne prowadzone w oparciu o tytuł wykonawczy [...].

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ odwoławczy, akceptując stanowisko wierzyciela, uznał za nieuzasadnione zarzuty B. B. w przedmiocie prowadzenia egzekucji administracyjnej dotyczącej opłaty dodatkowej z tytułu braku opłaty za parkowanie pojazdu samochodowego w strefie płatnego parkowania. Podał, że zgodnie z przepisem art. 33 pkt 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji ( t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 229, poz. 1954 z ze zm.) podstawą zarzutu w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej może być wykonanie lub umorzenie w całości albo w części obowiązku, przedawnienie, wygaśnięcie albo nieistnienie obowiązku. Zgodnie natomiast z obowiązującym od dnia 24 listopada 2003r. znowelizowanym przepisem art. 13 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 roku o drogach publicznych (t. j. Dz. U. z 2004r. Nr 204, poz. 2086 z poźn. zm.) korzystający z dróg publicznych są obowiązani do ponoszenia opłat za parkowanie pojazdów na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania. Z kolei przepisy art. 13 b ust. 1 i ust. 4 pkt 3 tej samej ustawy stanowią, iż opłatę, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1, pobiera się za parkowanie pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania, w wyznaczonym miejscu, w określone dni robocze, w określonych godzinach lub całodobowo, zaś rada gminy (rada miasta) ustalając strefę płatnego parkowania określa sposób pobierania tej opłaty. Uchwałą z dnia 27 listopada 2003r., nr XX/338/2003, zmienioną w dniu 21 października 2004r., Rada Miejska ustaliła strefy płatnego parkowania na drogach publicznych. Załącznik nr 3 do tej uchwały zawiera Regulamin strefy płatnego parkowania, określający zasady funkcjonowania tej strefy i sposób pobierania opłat za parkowanie. W myśl przepisu § 14 Regulaminu, z tytułu nieuiszczenia opłaty za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania Miejski Zarząd Dróg pobiera opłatę dodatkową w wysokości 50 zł. Przepisy § 15 ust. 1, 2 i 4 Regulaminu określają sposób postępowania w przypadku, gdy pojazd samochodowy zaparkowany na obszarze strefy nie posiada opłaconego czasu postoju lub gdy postój trwa dłużej niż opłacony czas. Zgodnie natomiast z uregulowaniem zawartym w § 20a ust. 1 Regulaminu obowiązek uiszczenia opłaty dodatkowej spoczywa na właścicielu (współwłaścicielach) pojazdu, który jest zobowiązany do zwrotu wszystkich kosztów, jakie poniósł MZD w związku z wezwaniem, ustaleniem informacji adresowej, upomnieniem i egzekucją należności. Ponieważ zatem przedmiotowy samochód stanowił w dacie wystawienia upomnienia współwłasność B. B. i D. B. za niezasadny organ uznał zarzut, iż obowiązek uiszczenia opłaty dodatkowej nie powinien ciążyć na właścicielu (współwłaścicielach) pojazdu. Kolegium podzieliło również stanowisko organu pierwszej instancji, zgodnie z którym w przypadku, gdy obowiązek uiszczenia opłaty dodatkowej spoczywa na współwłaścicielach pojazdu są oni zobowiązani w ten sposób, iż wierzyciel może żądać całości lub części świadczenia od wszystkich współwłaścicieli łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna a uiszczenie należności przez któregokolwiek ze współwłaścicieli zwalnia pozostałych. Sprawy ewentualnego wyjścia ze współwłasności, zdaniem Kolegium, należą do kompetencji i właściwości sądów powszechnych, ewentualnie dokonywane są w drodze umów cywilnoprawnych. Organ egzekucyjny, zdaniem Kolegium, nie jest zaś uprawniony do rozpatrywania zarzutu dotyczącego kwestii, która ze względu na jej cywilnoprawny charakter winna być rozstrzygnięta na drodze procesu cywilnego. W sytuacji zaś, gdy pojazd, wobec którego prowadzone jest postępowanie egzekucyjne stanowi współwłasność, organ egzekucyjny może kierować egzekucję wobec wszystkich współwłaścicieli, ci zaś między sobą mają prawo dochodzić roszczeń regresowych na podstawie art. 376 Kodeksu cywilnego.