Wyrok WSA w Warszawie z dnia 14 marca 2006 r., sygn. III SA/Wa 3523/05

Sąd stanął na stanowisku, że nieuzasadniony jest pogląd skarżącej, iż w przypadku sporu dotyczącego wartości robót, obowiązek podatkowy powstaje po wydaniu prawomocnego wyroku rozstrzygającego ten spór. W takim przypadku bowiem strony mogłyby znacznie opóźnić powstanie tego obowiązku.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Lidia Ciechomska-Florek (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Jakub Pinkowski, Asesor WSA Artur Kot, Protokolant Robert Powojski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 marca 2006 r. sprawy ze skargi Przedsiębiorstwa [...] - J. S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] października 2005 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług oddala skargę

Uzasadnienie

Decyzją z [...] maja 2005 r. Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w W. określił Przedsiębiorstwu [...] sp. jawna, wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za kwiecień 2000 r. w kwocie 60.422 zł, oraz nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia na następny miesiąc, za grudzień 2000 r. w kwocie 434 zł. Ponadto ustalił Spółce dodatkowe zobowiązanie w podatku od towarów i usług za kwiecień 2000 r. w wysokości 12.789 zł oraz za grudzień 2000 r. w wysokości 3.466 zł.

W uzasadnieniu decyzji organ I instancji wskazał, iż Spółka w rozliczeniu za grudzień 2000 r., bezpodstawnie obniżyła podatek należny o podatek naliczony w kwocie 11.556,60 zł, wykazany w fakturach wystawionych przez firmę "D. " A. R.. Przeprowadzone postępowanie wykazało, iż wystawca przedmiotowych faktur z powodu likwidacji firmy, złożył w Urzędzie Skarbowym, w dniu 3 lutego 1998 r., zgłoszenie o zaprzestaniu wykonywania czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Powołując przepis § 36 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 1999 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 109, poz. 1245 ze zm. - dalej powoływane jako rozporządzenie MF z 22 grudnia 1999 r.) organ I instancji wskazał, iż A. R. nie miał prawa do wystawiania przedmiotowych faktur, natomiast kontrolowana Spółka, na podstawie tych faktur nie miała prawa do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego, zgodnie z §50 ust. 4 pkt 1 lit. a) powołanego wyżej rozporządzenia. Powyższe ustalenia nie były kwestionowane przez Spółkę na dalszych etapach postępowania.