Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 28 lutego 2006 r., sygn. II SA/Wr 343/04

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Zygmunt Wiśniewski Sędziowie: NSA Halina Kremis NSA Andrzej Wawrzyniak (sprawozdawca) Protokolant: Izabela Krajewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 lutego 2006 r. sprawy ze skargi Spółdzielni A we W. na uchwałę Rady Miejskiej W. z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie odrzucenia zarzutu do projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego północnej części Sz. we W. oddala skargę.

Uzasadnienie

Uchwałą Nr [...] z dnia [...] Rada Miejska W., powołując się na art. 18 ust. 2 pkt 15 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.jedn. Dz.U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 z późn. zm.) oraz art. 24 ust. 3 i 4 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (t.jedn. Dz.U. z 1999 r. Nr 15, poz. 139 z późn. zm.) w związku z art. 85 ust. 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz. 717), odrzuciła zarzut strony skarżącej Spółdzielni A we W. do projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego północnej części Sz. we W.

W uzasadnieniu uchwały wskazano, że projekt planu został sporządzony na podstawie uchwały Nr [...] Rady Miejskiej W. z dnia [...] w sprawie przystąpienia do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego północnej części Sz. we W. Podnosząc, iż skarżąca Spółdzielnia nie składała wniosku do wyżej wymienionego planu, stwierdzono, że zarzut wniesiony przez Spółdzielnię A dotyczy nieuwzględnienia usług motoryzacyjnych w przeznaczeniu terenu UC-2, a w szczególności na znajdującej się w granicach obszaru objętego opracowaniem planu działce [...] AM [...] obręb Z., użytkowanej wieczyście przez A. Podkreślając, że przedmiotem cytowanej uchwały Rady Miejskiej W. o przystąpieniu do sporządzenia planu jest między innymi określenie szczególnych warunków zagospodarowania terenów, wynikających z potrzeb ochrony środowiska przyrodniczego i kulturowego, wywiedziono, iż ustalenia planu zmierzające do utrzymania obiektów dysharmonizujących, o funkcji usługowej o pewnej uciążliwości, w strukturze zabudowy krajobrazowej, willowej byłyby sprzeczne z wytycznymi konserwatorskimi do planu, opartymi na przepisach ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o ochronie dóbr kultury (t.jedn. Dz.U. z 1999 r. Nr 98, poz. 1150), wynikającymi z sąsiedztwa obszaru Ogrodu Roślin Leczniczych Akademii Medycznej, wpisanego do rejestru zabytków oraz wytycznymi ze "Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy W.", zakazującymi lokalizacji działalności związanej z transportem, w tym stacji obsługi samochodów. Podniesiono, że istnienie w obrębie terenu objętego opracowaniem wszelkich obiektów o charakterze warsztatowym, a więc wyraźnie kolidujących z formą zabudowy krajobrazowej, willowej jest konfliktem przestrzennym, którego nie można złagodzić ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Wskazano ponadto, że działka w znacznej części znajduje się w strefie ochrony obwałowań rzeki Odry, na której obowiązują przepisy szczególne - Prawo wodne, ograniczające możliwość zabudowy. Podkreślono, że przyjęcie przez Radę Miejską miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego nie jest równoznaczne z likwidacją istniejącego zakładu, gdyż stosownie do art. 37 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym tereny, dla których miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego ustala inne przeznaczenie, mogą być wykorzystywane w sposób dotychczasowy do czasu ich zagospodarowania zgodnie z planem, chyba że w planie ustalono zasady ich tymczasowego zagospodarowania. Przyznając, że kwestionowane ustalenia projektu planu naruszają wprawdzie interes prawny składającego zarzut, stwierdzono, iż są one zgodne z prawem i nie przekraczają granic przysługującego gminie władztwa planistycznego. Uznając, że zarzut dotyczący nieuwzględnienia usług motoryzacyjnych w przeznaczeniu terenu UC-2 nie jest uzasadniony, podkreślono, iż zgodnie z art. 4 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym ustalenie przeznaczenia i zasad zagospodarowania terenu należy do zadań własnych gminy; stosownie do art. 10 ust. 1 tej ustawy w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego ustala się m.in. przeznaczenie terenów; w myśl art. 37 wyżej wymienionej ustawy tereny, dla których miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego ustala inne przeznaczenie, mogą być wykorzystywane w sposób dotychczasowy do czasu ich zagospodarowania zgodnie z planem, chyba że w planie ustalono zasady ich tymczasowego zagospodarowania; zgodnie zaś z art. 33 cytowanej ustawy ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego kształtują, wraz z innymi przepisami prawa, sposób wykonywania prawa własności. Zaznaczono, iż stosownie do art. 36 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym, jeżeli w związku z uchwaleniem miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego korzystanie z nieruchomości lub jej części w dotychczasowy sposób lub zgodny z dotychczasowym przeznaczeniem stało się niemożliwe bądź istotnie ograniczone, właściciel nieruchomości może żądać od gminy odszkodowania za poniesioną rzeczywistą szkodę albo wykupienia nieruchomości lub jej części albo zamiany nieruchomości na inną.