Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 3 listopada 2005 r., sygn. II SA/Gd 319/03

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Barbara Skrzycka-Pilch (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Tamara Dziełakowska, Asesor WSA Katarzyna Krzysztofowicz, Protokolant Diana Wojtowicz, po rozpoznaniu w dniu 3 listopada 2005 r. na rozprawie sprawy ze skargi K. i J. R. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 7 stycznia 2003 r., nr [...] w przedmiocie odmowy nieodpłatnego nabycia prawa własności nieruchomości uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Wójta Gminy z dnia 22 października 2002 r., nr [...].

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 22 października 2002 r. nr [...] Wójt Gminy odmówił J. i K. R. nabycia prawa własności nieruchomości położonej w S., dla której Sąd Rejonowy w S. prowadzi księgę wieczystą Kw [...], oznaczonej w ewidencji gruntów jako działa nr [...]. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ wskazał na treść art. 1 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 26 lipca 2001 r. o nabywaniu przez użytkowników wieczystych prawa własności nieruchomości (Dz. U. nr 113, poz. 1209 ze zm.). Podkreślił, iż wniosek w sprawie nabycia prawa własności nieruchomości w oparciu o przepisy powołanej ustawy może być skutecznie złożony przez osobę uprawnioną - użytkownika wieczystego, posiadającego ów status w dniu 26 maja 1990 r. Z akt sprawy wynika, iż J. i K. R. nabyli prawo użytkowania wieczystego przedmiotowej nieruchomości na podstawie aktu notarialnego z dnia 18 lipca 1986 r. W niniejszej sprawie zatem został spełniony tylko jeden z warunków realizacji roszczenia o nieodpłatne nabycie prawa własności nieruchomości, tj. fakt przysługiwania prawa użytkowania wieczystego w dniu 26 maja 1990 r. Jednakże organ administracji ustalił, iż przed dniem 26 maja 1990 r. nieruchomość nie była jeszcze zabudowana na cele mieszkaniowe, gdyż w tej dacie nie został zakończony proces budowlany. J. R. wystąpił z wnioskiem o wydanie pozwolenia na częściowe użytkowanie przedmiotowego budynku w dniu 15 listopada 1999 r. W tej sytuacji, brak jest podstaw, by uwzględnić wniosek stron.