Wyrok WSA w Lublinie z dnia 25 padziernika 2005 r., sygn. II SA/Lu 646/05

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jerzy Stelmasiak - sprawozdawca, Sędziowie Sędzia NSA Grażyna Pawlos-Janusz, Asesor WSA Bogusław Wiśniewski, Protokolant Starszy referent Beata Basak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 października 2005 r. sprawy ze skargi J. G. na decyzję Wojewody z dnia [...]. Nr [...] w przedmiocie odmowy zwrotu części nieruchomości i odmowy wypłaty odszkodowania I. uchyla zaskarżoną decyzję, która nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się wyroku oraz uchyla decyzję Starosty z dnia [...] znak: [...] II. nakazuje ściągnąć od Wojewody na rzecz Skarbu Państwa - Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie kwotę 200 (dwieście) złotych tytułem nie uiszczonego wpisu od którego skarżąca była zwolniona.

Uzasadnienie

Wojewoda decyzją z dnia [...] r. (znak: [...]) wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 kpa, po rozpatrzeniu odwołania J. G. od decyzji wydanej z upoważnienia Starosty przez Dyrektora Wydziału Geodezji, Kartografii, Katastru i Nieruchomości Starostwa Powiatowego z dnia [...] r. (znak: [...]), w sprawie odmowy zwrotu części nieruchomości i odmowy wypłaty odszkodowania - utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu stwierdził, że po rozpatrzeniu wniosku skarżącej z dnia 27 grudnia 1991 r. organ I instancji, tj. Starosta , decyzją z dnia [...] r. odmówił zwrotu części nieruchomości oznaczonej dawnym nr [...], ark. ewid. [...], stanowiącej obecnie działkę nr [...], ark. ewid. [...], położoną w T. przy zbiegu ulic S. i H. Jednocześnie odmówił wypłaty odszkodowania ustalonego decyzją Naczelnika Miasta z dnia [...] r. (znak: [...]8).

Rozpatrując odwołanie skarżącej, tj. J. G., organ II instancji stwierdził w pierwszej kolejności, że przepisy ustawy z dnia 6 lipca 1972 r. o terenach budownictwa jednorodzinnego i zagrodowego oraz o podziale nieruchomości w miastach i osiedlach (Dz. U. z 1973 r. Nr 27, poz. 192 i Nr 48 poz. 282) utraciły moc na podstawie art. 89 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (Dz. U. z 1991 r. Nr 30, poz. 127 ze zm.), a następnie ta ustawa utraciła moc na podstawie art. 241 pkt 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603 ze zm.). Dlatego też w obecnym stanie prawnym wszelkie zobowiązania wynikające z realizacji cyt. ustawy z dnia 6 lipca 1972 r. mogą być rozpatrywane poprzez odpowiednie zastosowanie ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r., a w szczególności regulacje prawne zawarte w rozdziale 2 działu III - scalania i podziału nieruchomości, tej ustawy. Ponadto dodał, że w przedmiotowej sprawie ustalenie odszkodowania zostało rozstrzygnięte decyzją Naczelnika Miasta z dnia [...]r. (znak: [...]). Nie zachowały się jednak dowody wskazujące jednoznacznie, kiedy decyzja ta została stronie doręczona (bądź ogłoszona). Zdaniem organu sama strona nie kwestionuje faktu, że znała treść decyzji i wskazuje, że przyznanego jej odszkodowania nie pobrała, na znak protestu co do jego wysokości. Natomiast podnosi zarzut (odwołanie z dnia 5 lipca 2004 r.), że nie znała treści pisma Miejskiego Zarządu Gospodarki Terenowej w T. z dnia 30 marca 1980 r. (powinno być 31 marca 1980 r.), skierowanego do księgowości z prośbą o wypłatę odszkodowania wynikającego z decyzji Naczelnika Miasta z dnia [...] r. W ocenie organu odwoławczego zarzut ten jest chybiony o czym świadczy wniosek strony z dnia 27 grudnia 1991 r. (złożony w Urzędzie Miejskim w dniu 30 grudnia 1991 r., a który wszczął niniejsze postępowanie). W tym wniosku strona podnosi, że przyznano jej odszkodowanie w wysokości 42.938,90 zł. Taka kwota łącznego odszkodowania jest ujęta w piśmie Miejskiego Zarządu Gospodarki Terenowej z dnia [...]r. (znak: [...]). Ponadto różnica ta w wysokości odszkodowania wskazuje, że strona znała treść pisma Miejskiego Zarządu Gospodarki Terenowej z dnia [...] r (znak: [...]). Dlatego też organ I instancji prawidłowo wskazał, że to właśnie treść tego pisma pozwala na uznanie, że strona znała treść decyzji o ustaleniu odszkodowania za przedmiotową nieruchomość i że to od daty tego pisma należy liczyć skutki wykonania decyzji, a roszczenie odszkodowawcze stało się wymagalne po upływie trzech miesięcy od tej daty, tj. z dnia 30 czerwca 1980 r. Ponadto na rozprawie przeprowadzonej w dniu 23 września 1992 r., J. G. oświadczyła: "w roku 1980 otrzymałam dwa lub trzy razy ponaglenie z PKO do pobrania pieniędzy, jednakże ich nie pobrałam", co potwierdza, że była właścicielka wiedziała o fakcie przyznania jej odszkodowania, dodał organ II instancji.