Wyrok WSA w Warszawie z dnia 23 czerwca 2005 r., sygn. VII SA/Wa 1329/04

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Wojciech Mazur, , Sędzia NSA Bogusław Moraczewski (spr.), Asesor WSA Anna Tarnowska-Mieliwodzka, Protokolant Monika Sosna-Parcheta, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 czerwca 2005 r. ze skargi W. i M. C. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] lipca 2004 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji skargę oddala.

Uzasadnienie

Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego decyzją z dnia [...] lipca 2004 r., znak: [...], działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.), po rozpatrzeniu odwołania Prokuratora Okręgowego w [...] z dnia [...] czerwca 2004 r. oraz odwołania H. C., pełnomocnika W. i M. C. z dnia [...] czerwca 2004 r. od decyzji [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] maja 2004 r., znak: [...], odmawiającej na wniosek w/w stwierdzenia nieważności decyzji Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego Powiatu Grodzkiego w [...] z dnia [...] lutego 2001 r., znak: [...], orzekającej o umorzeniu postępowania w sprawie nakazania zamurowania okien w ścianie budynku mieszkalnego przy ulicy [...] w [...]

utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu swojego rozstrzygnięcia Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego wskazał, iż poprzedzające wydanie zaskarżonej decyzji postępowanie administracyjne wszczęte zostało w sprawie, której przedmiotem było ustalenie nieprawidłowości w usytuowaniu budynku mieszkalnego M. i A. I., na działce nr geod. [...], położonej przy ul. [...] w [...], w aspekcie ewentualnego nakazania zamurowania okien w ścianie w/w budynku mieszkalnego. Z uzasadnienia decyzji Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] lutego 2001 r. wynika, że przyczyną umorzenia postępowania było uznanie, iż nieprawidłowość polegająca na umieszczeniu otworów okiennych w ścianie budynku mieszkalnego M. i A. I., znajdującej się w odległości od 2,55 do 3,10 m. od granicy działek, powstała nie z winy inwestora, lecz w wyniku późniejszych zmian geodezyjnych na gruncie, które nie pociągają za sobą konieczności likwidacji otworów okiennych. Ponadto wskazał, iż Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego wydając decyzję, błędnie odczytał żądania W. i M. C., wszczął bowiem postępowanie, które miało znamiona bezprzedmiotowości. Zarzuty W. i M. C. dotyczyły przede wszystkim ewentualnej samowoli budowlanej A. I. lub ewentualnych odstępstw w realizacji obiektu od projektu budowlanego, stanowiącego podstawę wydania decyzji zezwalającej na budowę, w przypadku uznania braku samowoli budowlanej bądź ewentualnie nieprawidłowości w utrzymaniu stanu technicznego budynku A. I.. Zdaniem organu odwoławczego umorzenie prowadzonego postępowania było zasadne, ze względu na fakt, iż kontynuowanie postępowania wszczętego bez dostatecznego wyjaśnienia zakresu żądań, a wszczętego w przedmiocie ustalenia nieprawidłowości w usytuowaniu budynku mieszkalnego w aspekcie odległości od granicy działki ściany budynku z otworami okiennymi było bezprzedmiotowe. Wszelkie bowiem nieprawidłowości w usytuowaniu obiektu, w zależności od ustaleń wstępnych, mogą inicjować postępowanie mogące stwierdzić samowolę budowlaną, postępowanie dotyczące ewentualnych odstępstw od projektu budowlanego, bądź postępowanie w przedmiocie ustalenia stanu technicznego obiektu. Bezprzedmiotowość postępowania zachodzi w sytuacji, gdy postępowanie zostało wszczęte na wniosek podmiotu nie będącego stroną, bądź też brak jest przedmiotu postępowania. Poprzez brak postępowania rozumieć należy oczywisty brak podstaw prawnych i faktycznych do merytorycznego rozpatrzenia sprawy, co zdaniem Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego miało miejsce w przypadku przedmiotowego postępowania prowadzonego przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego postępowaniu. Wskazał, iż fakt odmiennego uzasadnienia podjętego przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego rozstrzygnięcia nie może skutkować stwierdzeniem z tej przyczyny nieważności jego decyzji z dnia [...] lutego 2001 r.