Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 23 czerwca 2005 r., sygn. III SA/Gl 169/04

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym : Przewodniczący Sędzia NSA Henryk Wach (spr.) Asesor WSA Krzysztof Targoński Asesor WSA Barbara Orzepowska-Kyć Protokolant Beata Jacek po rozpoznaniu w dniu 23 czerwca 2005 r. przy udziale- sprawy ze skargi J.O. (O.) na decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w K. z dnia [...]r. nr [...] w przedmiocie choroby zawodowej oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z [...]r. nr [...] Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w B. orzekł, że u J.O. brak jest podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej w postaci choroby układu wzrokowego wywołanej zawodowymi czynnikami fizycznymi lub chemicznymi, wskazanej w pozycji 14 wykazu chorób zawodowych, stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych. Jako podstawę prawną decyzji wskazał: art. 1 pkt. 2, art. 4 pkt. 5, art. 5 pkt. 4a ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (tekst jednolity Dz. U. z 1998 r. Nr 90, poz. 575), § 1,7 i 10 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych (Dz. U. Nr 65, poz. 294 ze zm.). W uzasadnieniu wyjaśnił, że istotnym warunkiem dla stwierdzenia choroby zawodowej jest jej uprzednie rozpoznanie przez jednostkę służby zdrowia. J.O. był badany w Poradni Chorób Zawodowych Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy w S. oraz w Przychodni Chorób Zawodowych Instytutu Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w S. Obie placówki nie rozpoznawały u badanego choroby zawodowej narządu układu wzrokowego stwierdzając przy tym, że rozpoznana krótkowzroczność obu oczu spowodowana jest czynnikami pozazawodowymi. Organ I instancji przypomniał, że J.O. w latach 1983-1999 pracując w Hucie A i w Zakładach B był narażony na działanie czynników chemicznych, pracował zatem w warunkach stwarzających ryzyko powstania choroby zawodowej. Skoro jednak placówki diagnostyczne obu stopni nie rozpoznały u badanego choroby zawodowej, brak było podstaw do jej stwierdzenia - wyjaśnił na końcu organ I instancji.