Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 22 grudnia 2004 r., sygn. I SA/Wr 2591/02

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Ryszard Pęk - sprawozdawca Sędziowie: Sędzia WSA Andrzej Cisek Asesor WSA Aneta Chołuj Protokolant: Agnieszka Mazurek po rozpoznaniu w dniu 22 grudnia 2004 r. sprawy ze skargi T. H. na decyzję Izby Skarbowej we W. z dnia [...] [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za grudzień 1999 r. 1. uchyla zaskarżoną decyzję. 2. stwierdza, iż zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu. 3. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej we W. na rzecz skarżącego kwotę 2.715 zł. (słownie: dwa tysiące siedemset piętnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją Izba Skarbowa we W., po rozpatrzeniu odwołania wniesionego przez T. H., utrzymała w mocy decyzję Inspektora Kontroli Skarbowej w Urzędzie Kontroli Skarbowej we W. z dnia [...] (nr [...]) w części dotyczącej określenia za grudzień 1999 r. zobowiązania podatkowego z tytułu podatku od towarów i usług w wysokości [...], określenia zaległości w tym podatku w wysokości [...]oraz odsetek za zwłokę w kwocie [...] i uchyliła powyższą decyzję w części ustalającej dodatkowe zobowiązanie. W uzasadnieniu tej decyzji Izba Skarbowa wyjaśniła, iż przedmiotem postępowania kontrolnego przeprowadzonego przez organ I instancji była prawidłowość rozliczeń z budżetem państwa z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych oraz z tytułu podatku od towarów i usług za 1999 r. W wyniku kontroli wykazano, że w grudniu 1999 r. T. H. obniżył podatek należny o podatek naliczony wynikający z faktur VAT nr [...]z dnia [...] oraz nr [...]na łączną wartość netto [...]oraz podatek VAT według stawki [...], dotyczących zakupu usługi produkcji filmu reklamowego. Według organu I instancji podatnik nie miał prawa zaliczyć w całości wydatków na zakup filmu reklamowego do kosztów uzyskania przychodu z tytułu prowadzonej działalności, a co za tym idzie - z uwagi na treść art. 25 ust.1 pkt 3 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym ( Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.) - nie miał uprawnień do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony. W uzasadnieniu podkreślono, że podatnik nie udowodnił, że wydatek na zakup filmu miał wpływ na powstanie i wysokość przychodów w 1999 r. jak również nie uprawdopodobnił celowości poniesionego wydatku, gdyż nie udostępnił kasety z filmem reklamowym, nie wyemitował tego w filmu w telewizji jak również nie udokumentował wykorzystywania filmu przez hipermarkety w czasie promocji towarów będących przedmiotem reklamy. Izba Skarbowa - w odpowiedzi na zarzuty zawarte w odwołaniu - podzieliła stanowisko organu I instancji, dotyczące nie uznania wydatku poniesionego na zakup filmu reklamowego. Ponadto zaznaczyła, że w toku całego postępowania podatkowego podatnik nie dołożył żadnych starań by pomóc organom skarbowym dowieść faktu, iż zakupiony film reklamowy spełnił funkcje reklamy, co pozwoliłoby uznać jego zakup za koszt uzyskania przychodu i że w tej sytuacji brak było podstaw do uznania przez organ podatkowy odliczenia podatku naliczonego wynikającego z zakupu usługi produkcji filmu.