Wyrok WSA w Lublinie z dnia 18 listopada 2004 r., sygn. II SA/Lu 1279/03

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Maciej Kierek, Sędziowie Asesor WSA Wiesława Achrymowicz, Asesor WSA Wojciech Kręcisz ( spr.), Protokolant asystent sędziego Łucja Krasińska, po rozpoznaniu w dniu 18 listopada 2004r. sprawy ze skargi S. Z. na decyzję Kierownika Urzędu d/s Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania uprawnień kombatanckich oddala skargę.

Uzasadnienie

II SA/Lu 1279/03

U z a s a d n i e n i e

Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych decyzją z dnia [...] września 2003 r. Nr [...], wydaną na podstawie przepisu art. 127 § 3 i art. 138 § 1 pkt. 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. Z 17 listopada 2000 r. Nr 98, poz. 1071 z późniejszymi zmianami) w związku z art. 22 ust. 1 i art. 1 - 4 ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego (Dz. U. z 2002 r. Nr 42, poz. 371 ze zmianami) po rozpoznaniu sprawy S.Z. uchylił w całości decyzję własną z dnia [...] sierpnia 2001 r. nr [...] o umorzeniu postępowania i odmówił przyznania S.Z. uprawnień kombatanckich.

W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji odwołując się do kwestii związanych z poprzednio wydanym w sprawie rozstrzygnięciem uchylonym przez Naczelny Sąd Administracyjny Ośrodek Zamiejscowy w Lublinie wyrokiem z dnia 15 maja 2003 r., co nastąpiło w rezultacie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 15 kwietnia 2003 r., w sprawie sygn. akt SK 4/02 stwierdzającym niezgodność art. 22 ust. 3 ustawy o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego z art. 2 i art. 32 Konstytucji RP, rozpatrując sprawę z wniosku S.Z., Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych nie znalazł podstaw ku temu, iżby wnioskowi temu uczynić zadość.

Jak podniesiono w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, S.Z. dołączając do wniosku o przyznanie mu uprawnień kombatanckich swój życiorys podał w nim między innymi, iż jako mały chłopiec w latach 1943-1945 często nosił na meliny do lasu jedzenie oraz różne informacje od ojca do oddziałów partyzanckich stacjonujących w lesie. Podawał również, iż pamięta, że partyzanci przychodzili również do zabudowań jego ojca na posiłek, odpoczynek lub tez na nocleg. Wtedy też, jak podawał wnioskodawca, stał on na czatach pilnując, czy nikt niepowołany nie zbliża się do zabudowań. Ponadto, jak podniesiono w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, wnioskodawca w swoim życiorysie podawał także, iż w okresie powojennym do 1950 r. włącznie w zabudowaniach jego rodziny przebywali często przez długi czas znani mu członkowie organizacji WiN, tj. M.L. ps. "[...]", S.K. ps. "[...]", J.F.i ps. [...]", kpt. Z.B. ps. "[...]", a kontakty z nimi utrzymywał szwagier wnioskodawcy S.B. ps. "[...]". Jak podawał wnioskodawca najdłużej spośród wskazanych osób, w zabudowaniach jego ojca ukrywał się i przebywał M.L. ps. "[...]".