Wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 26 padziernika 2004 r., sygn. SA/Rz 2087/02

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Marian Ekiert Sędziowie NSA Ryszard Bryk /spr./ AWSA Magdalena Józefczyk Protokolant: sekr. sądowy Anna Mazurek-Ferenc po rozpoznaniu w dniu 26 października 2004 r. na rozprawie sprawy ze skargi C. S. na decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego z dnia [...] sierpnia 2002 r. nr [...] w przedmiocie choroby zawodowej uchyla zaskarżoną decyzję

Uzasadnienie

SA/Rz 2087/02

U Z A S A D N I E N I E

Zaskarżoną decyzją z dnia [...].08.2002 r., Nr [...],Wojewódzki Inspektor Sanitarny utrzymał w mocy decyzję Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego z dnia [...].07.2002 r., Nr [...]odmawiającą stwierdzenia u C. S. choroby zawodowej narządu słuchu.

Wskazaną decyzję wydał na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a. w zw. z § 10 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18.11.1983 r. w sprawie chorób zawodowych /Dz. U. Nr 65, poz. 294/.

W uzasadnieniu decyzji m. innymi przytoczył, że w przedmiotowej sprawie były wydane dwa orzeczenia lekarskie, pierwsze przez Poradnię Chorób Zawodowych Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy w R., drugie przez Instytut Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w S., stwierdzające brak podstaw do rozpoznania u C. S. niedosłuchu pochodzenia zawodowego. W uzupełniającej opinii z dnia 20.12.2001 r. w/w Instytut wskazał, że stopień niedosłuchu u C. S. nie jest charakterystyczny dla skutków przewlekłego urazu akustycznego i nie może być uznany za chorobę zawodową. Inspektor sanitarny podejmujący decyzję na podstawie § 10 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18.11.1983 r. w sprawie chorób zawodowych jest związany orzeczeniami lekarskimi wydanymi przez jednostki służby zdrowia wymienione w § 7 powołanego rozporządzenia. Przede wszystkim nie ma on prawa do samodzielnej oceny dokumentacji lekarskiej prowadzącej do odmiennego rozpoznania schorzenia. Odwołująca się zakwestionowała sposób przeprowadzenia badań lekarskich specjalistycznych w Instytucie Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w S., jak i wyniki tych badań, ale swojego stanowiska w tej kwestii nie uzasadniła w sposób, który mógłby te badania zdyskwalifikować. Organ odwoławczy dodał, że wprawdzie odwołująca się w środowisku pracy była narażona na hałas, ale narażenie to ustało w 1984 r.