Wyrok WSA w Opolu z dnia 22 czerwca 2004 r., sygn. II SA/Wr 212/02

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia NSA Roman Ciąglewicz Sędziowie: sędzia WSA Teresa Cisyk asesor sądowy Grażyna Jeżewska - spraw. Protokolant: referent stażysta Joanna Szyndrowska po rozpoznaniu w dniu 22 czerwca 2004r. na rozprawie sprawy ze skargi T. D. na orzeczenie [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji w O. z dnia [...], nr [...] w przedmiocie funkcjonariusza Policji 1) uchyla zaskarżone orzeczenie oraz poprzedzające go orzeczenie Komendanta Powiatowego Policji w O. z dnia [...], 2) orzeka, że zaskarżone orzeczenie w całości nie podlega wykonaniu, 3) zasądza od [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji w O. rzecz T. D. kwotę 250 (słownie: dwieście pięćdziesiąt) złotych tytułem kosztów postępowania przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Opolu.

Uzasadnienie

Komendant Powiatowy Policji w O., po przeprowadzeniu postępowania dyscyplinarnego, na podstawie § 24 ust. l pkt 2 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 19 grudnia 1997 r. w sprawie szczegółowych zasad i trybu udzielania wyróżnień oraz przeprowadzania postępowania dyscyplinarnego w stosunku do policjantów (Dz. U. z 1998 r. Nr 4, poz. 14), orzeczeniem o ukaraniu z dnia [...] uznał T. D. winnym popełnienia zarzucanego mu czynu, tj. o wykroczenie określonego w art. 70 § 2 K.w., gdyż w nocy z 30 na 31 sierpnia 2001 roku w P., będąc na służbie wspólnie z J. P., wbrew obowiązkowi zachowania trzeźwości spożywał alkohol, w następstwie czego wprowadził się w stan nietrzeźwości i podjął w tym stanie czynności zawodowe, i wymierzył mu karę wydalenia ze służby.

W uzasadnieniu podniósł, że orzeczeniem Komendanta Powiatowego Policji w O. z dnia 19 października 2001 r. T. D. został uznany winnym zarzucanego mu przewinienia i wymierzono mu karę wydalenia ze służby. W wyniku wniesionego przez niego odwołania organ drugiej instancji uchylił orzeczenie wydane w pierwszej instancji i skierował sprawę do ponownego rozpatrzenia, zarzucając niewyjaśnienie wszystkich okoliczności oraz uchybienia formalne, przeto uzupełniono materiał dowodowy o zeznania świadków i dodatkowe wyjaśnienia obwinionego. Zebrany dodatkowo w sprawie materiał dowodowy wskazuje, iż ustalony poprzednio stan faktyczny i okoliczności popełnienia przez obwinionego czynu nie uległy zmianie. Nie ma więc okoliczności, które przemawiałyby za wymierzeniem łagodniejszej kary.