Wyrok WSA w Warszawie z dnia 26 maja 2004 r., sygn. III SA 99/03

Znamię przedmiotowe art. 52 par. 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ stanowi otrzymanie nienależnego, to jest nie przewidzianego przepisami prawa, zwrotu podatku, zaś znamię podmiotowe cechuje wina w każdej postaci, również niedbalstwo /culpa levissima/.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu sprawy ze skargi "M." K. Spółka Jawna na decyzję Izby Skarbowej w W. z dnia 9 grudnia 2002 (...) w przedmiocie podatku od towarów i usług - oddala skargę.

Decyzją z dnia 9 grudnia 2002 r. Izba Skarbowa w Warszawie, na podstawie art. 233 par. 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./, po rozpatrzeniu odwołania "M." K. Sp. j., utrzymała w mocy zaskarżoną decyzję Urzędu Skarbowego w P. z dnia 24 sierpnia 2002 r. Organ podatkowy I instancji określił Spółce kwotę zwrotu różnicy podatku od towarów i usług za styczeń 1999 r. w wysokości 64.534 zł, zaległość podatkową w podatku od towarów i usług za ten miesiąc w wysokości 2.776 zł i obliczone na dzień wydania decyzji odsetki od wymienionej zaległości podatkowej w wysokości 3.557,10 zł.

Z decyzji organu I instancji wynika, że po ponownym przeanalizowaniu zebranego w sprawie materiału dowodowego stwierdzono, zawyżenie naliczonego podatku od towarów i usług w rozliczeniu za styczeń 1999 r., a w konsekwencji zawyżenie zwrotu różnicy podatku. Zdaniem Urzędu Skarbowego w P., Spółka nie miała prawa do odliczenia podatku naliczonego w kwocie 2.772 zł na podstawie faktury (...) z dnia 28 stycznia 1999 r. wystawionej przez P.U.H.P. "V." Jacek Grzegorz Z., gdyż w trakcie postępowania kontrolnego okazało się, że kwota podatku wynikająca z oryginału faktury była różna od kwoty podatku wykazanej na kopii tej faktury. Z informacji przekazanej przez Urząd Skarbowy w S. wynikało, że u wystawcy faktury znajduje się jej kopia, w której wykazano podatek od towarów i usług w wysokości 594 zł. Dlatego też, powołując się na par. 54 ust. 4 pkt 1 lit. "b" rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 grudnia 1997 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 156 poz. 1024 ze zm./, organ I instancji stwierdził zawyżenie podatku naliczonego w wysokości 2.772 zł. Zdaniem Urzędu Skarbowego w P., dodatkową okolicznością obciążającą Spółkę jest dokonanie płatności kwoty wskazanej na fakturze będącej w jej posiadaniu w formie gotówki, gdy kwota 15.372 zł była wyższa od równowartości 3.000 ECU i należało dokonać płatności w formie bezgotówkowej za pośrednictwem rachunku bankowego - zgodnie z art. 3 ust. 3 pkt 1 i pkt 4 obowiązującej wówczas ustawy z dnia 28 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej. Takie działanie w ocenie organu podatkowego I instancji świadczy o niezachowaniu przez Spółkę należytej staranności i ostrożności i przesądza o przypisaniu winy także stronie skarżącej, nawet w przypadku udowodnienia odpowiedzialności nierzetelnego kontrahenta za sfałszowanie przedmiotowej faktury.