Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 22 marca 2004 r., sygn. I SA/Wr 2211/03

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA del. do WSA Józef Kremis (sprawozdawca) Sędzia NSA del. do WSA Andrzej Szczerbiński Sędzia WSA Andrzej Cisek Protokolant Katarzyna Motyl po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 marca 2004 r. sprawy ze skargi J.W. na postanowienie Izby Skarbowej we W. z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie zwrotu kwoty wyłączonej spod zajęcia egzekucyjnego oddala skargę.

Uzasadnienie

Sygnatura akt I SA/Wr 2211/03

UZASADNIENIE

Pismem z dnia [...] J. W. wystąpił do Ministerstwa Finansów z żądaniem niezwłocznego zwrotu bezpodstawnie zagarniętych kwot (łącznie [...]) w postępowaniu egzekucyjnym z odszkodowania powypadkowego. Wniosek ten został przekazany do załatwienia zgodnie z właściwością organowi egzekucyjnemu pierwszej instancji, tj. Naczelnikowi Urzędu Skarbowego w L.

Naczelnik Urzędu Skarbowego w L., jako organ egzekucyjny, po ponownym rozpatrzeniu sprawy - wskutek uchylenia uprzedniego postanowieniem z dnia [...] (Nr [...]) przez organ drugiej instancji postanowienia z dnia [...] (Nr [...]) z powodu naruszenia art. 124 § 2 Kodeksu postępowania administracyjnego - umorzył postępowanie na podstawie art. 105 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego oraz art. 17 § 1 i art. 18 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2002 r. Nr 110 poz. 968 z późn. zm.), z uwagi na bezprzedmiotowość wniosku J. W.

Na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w L. z dnia [...] (Nr [...]) J.W. złożył zażalenie z dnia [...], dotyczące "niezwłocznego zwrotu pogłębiającej się w skutkach należności w kwocie [...] -powstałej z niedbalstwa tut. Urzędu Skarbowego, na dzień [...]."

W uzasadnieniu wskazał, że ze względu na opieszałe traktowanie sprawy przez Urząd Skarbowy w L. znacznie wzrosła wysokość żądanej kwoty wskutek zastosowania przez stronę stawki 200% oprocentowania wyegzekwowanej kwoty. W ocenie Pana J. W. Urząd Skarbowy w L. uporczywie uchyla się od merytorycznego rozpoznania sprawy, a ponadto wykazuje brak woli do rzetelnego i sprawnego uregulowania sprawy. Stwierdził też, że przedmiotowa sprawa bezpodstawnie łączona jest ze sprawą toczącą się przed Sądem Okręgowym (I C 1017/98), dotyczącą jedynie ustalenia przysługującej renty, przy bezzasadnym przypisywaniu stronie próby wtórnego wyłudzenia zwrotu dochodzonej należności.