Wyrok WSA w Warszawie z dnia 4 marca 2004 r., sygn. IV SA 3121/02

Nie jest dopuszczalne "podciąganie" wypadków zwykłego naruszenia prawa pod naruszenie kwalifikowane, rażące, ani - tym bardziej - uznawanie za naruszające prawo sytuacji - gdzie nie jest wyjaśnione, czy do naruszenia prawa w ogóle doszło.

Cechą rażącego naruszenia prawa jest również to, że treść decyzji pozostaje w oczywistej sprzeczności z treścią zastosowanego w niej przepisu. Nie chodzi przy tym o błędy w wykładni prawa, ale o przekroczenie prawa w sposób jasny i niedwuznaczny.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu w dniu 4 marca 2004 r. sprawy ze skargi Marka B. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 6 czerwca 2002 r. w przedmiocie nakazania wykonania określonych robót budowlanych - uchylono zaskarżoną decyzję.

Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego decyzją z dnia 30 kwietnia 2002 r. po rozpatrzeniu wniosku Stanisława Ł. o stwierdzenie nieważności decyzji Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 1 czerwca 2000 r. odmówił stwierdzenia nieważności tej decyzji.

W uzasadnieniu wskazał, że kwestionowaną decyzją z dnia 1 czerwca 2000 r. Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego utrzymał w mocy decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w M. z dnia 17 marca 2000 r. nakazującą na podstawie art. 40 ustawy - Prawo budowlane z 1974 r. Stanisławowi i Wandzie Ł. zamurowanie otworu okiennego znajdującego się na parterze budynku mieszkalnego położonego w S. nr 19. Przedmiotowy otwór okienny został wybity w maju 1995 r. w oparciu o ostateczną decyzję wojewody z dnia 9 marca 1995 r. utrzymującą w mocy decyzję organu I instancji udzielającej pozwolenia m.in. na wykonanie ww. otworu okiennego. Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 30 września 1996 r. uchylił tę decyzję wojewody oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji.