Interpretacja indywidualna z dnia 03.12.2020, sygn. 0113-KDIPT2-2.4011.723.2020.2.SR, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0113-KDIPT2-2.4011.723.2020.2.SR

Opodatkowanie odszkodowania z Wielkiej Brytanii

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 sierpnia 2020 r. (data wpływu 24 sierpnia 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 16 listopada 2020 r. (data wpływu 16 listopada 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania otrzymanego na podstawie ugody sądowej odszkodowania jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 sierpnia 2020 r. wpłynął do Organu podatkowego ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania otrzymanego na podstawie ugody sądowej odszkodowania.

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), w związku z powyższym pismem z dnia 3 listopada 2020 r., nr 0113-KDIPT2-2.4011.723.2020.1.SR, wezwano Wnioskodawcę na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłane zostało w dniu 4 listopada 2020 r. (skutecznie doręczone w dniu 10 listopada 2020 r.), zaś w dniu 16 listopada 2020 r. za pośrednictwem platformy ePUAP wpłynęło uzupełnienie wniosku.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest obywatelem polskim, posiada stałe miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz jest polskim rezydentem podatkowym i posiada tu nieograniczony obowiązek podatkowy. W okresie od października 2015 r. Wnioskodawca pracował w Wielkiej Brytanii jako pracownik w . Praca ta była legalna i podlegała obowiązkowym składkom ubezpieczeniowym. W dniu 16 lutego 2016 r. podczas wykonywania pracy doszło do wypadku urazu prawej stopy. Wnioskodawca został zabrany do szpitala, w którym prześwietlenia wykazały, że doznał rozdrobnionego, przemieszczonego złamania pierwszego śródstopia. Przeszedł skomplikowany zabieg, w wyniku którego wstawiona została metalowa płytka oraz śruby. Poruszanie się możliwe było jedynie z pomocą kul jednak powodowało wiele bólu. Pojawiły się dodatkowe (oprócz stopy) bóle w nerwie łokciowym (parestezja). W kolejnych miesiącach Wnioskodawca odbył wiele wizyt w szpitalu ze względu na brak znaczącej poprawy, ciągłe bóle oraz nowe objawy (infekcje czy bóle spowodowane uszkodzeniem przewodnictwa nerwowego w nerwie łokciowym). W sierpniu 2016 r. Wnioskodawca podjął próbę powrotu do pracy jako .., jednak nawet praca, która nie wymaga dużej sprawności fizycznej, sprawiła mu ból, który uniemożliwiał jej wykonywanie. Wydarzenie to wywołało u Wnioskodawcy depresję, która pogłębiła się jeszcze bardziej po październiku 2016 r., kiedy po raz drugi została podjęta próba powrotu do pracy w charakterze . Również tym razem towarzyszący ból oraz ogólny stan zdrowia uniemożliwił jej utrzymanie i od grudnia 2016 r. Wnioskodawca jest osobą bezrobotną. Na rok po wypadku jego skutki wciąż były widoczne ból zmniejszył się nieznacznie, ale nasiliły inne objawy drętwienie, zaburzenia snu, koncentracji. Wnioskodawca był pod stałą opieką medyczną, przyjmował antybiotyki, specjalne zastrzyki. Ze względu na brak efektów terapii, w sierpniu 2017 r. Wnioskodawca powrócił do Polski na pół roku, aby skonsultować się z tutejszymi lekarzami. W Polsce odbył się zabieg, podczas którego miały zostać wyciągnięte metalowe płytki jednak finalnie okazało się to możliwe tylko częściowo. Po powrocie do Anglii zdiagnozowano zespół przewlekłego bólu, zalecono rezonans magnetyczny, aby wykluczyć poważne infekcje, i skierowano na dalszą fizjoterapię. Dalsze działania również nie przynosiły efektu, a lista oczekujących na spotkanie z profesorem (specjalistą od bólu) wynosiła ponad 2 lata, w związku z czym koszt wizyty prywatnej został pokryty przez ówczesnych prawników Wnioskodawcy. Stwierdzono wtedy Zespół Bólu Regionalnego (Complex Regional Pain Syndrome) oraz zalecono dalszą fizjoterapię, leki przeciwzapalne oraz przeciwdepresyjne, a kilka miesięcy później specjalne silnie przeciwbólowe plastry, które niestety powodowały zbyt wiele efektów ubocznych. Po wyczerpaniu wszystkich dostępnych możliwości leczenia została podjęta decyzja o powrocie do Polski. Wnioskodawca wciąż cierpi z powodu ciągłego bólu stopy, który promieniuje w górę nogi do biodra. Miewa również mrowienie i utratę czucia w palcach prawej dłoni. Nadal nie jest w stanie w pełni obciążać stopy i ma trudności z tolerowaniem noszenia skarpet lub dotykania całej stopy. Podczas pobytu w Wielkiej Brytanii Wnioskodawca korzystał początkowo z pomocy swojego współlokatora, a następnie brata, który przyjechał w tym celu z Polski. Pomoc ta była zarówno finansowa, jak i w czynnościach życia codziennego, których nie mógł sam wykonać (cięższe zakupy, przenoszenie przedmiotów, poruszanie się na większych odległościach). W lipcu 2017 r. do Wielkiej Brytanii przyjechała również partnerka Wnioskodawcy, aby pomóc mu w codziennych czynnościach oraz podjąć pracę zarobkową pozwalającą na utrzymanie się pary oraz pokrycie podstawowych wydatków (jedzenie, chemia, wynajem). Wyżej wymienione osoby stanowiły również duże wsparcie psychiczne dla Wnioskodawcy, który przez długi czas musiał zażywać leki antydepresyjne. Przedstawiony powyżej stan faktyczny jasno wskazuje w jak ciężkiej sytuacji zarówno osobistej, zdrowotnej, jak i finansowej znalazł się Wnioskodawca.