Interpretacja indywidualna z dnia 21.12.2017, sygn. 0111-KDIB3-2.4012.796.2017.1.JM, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB3-2.4012.796.2017.1.JM

W zakresie nieuznania Wnioskodawcy za podatnika VAT z tytułu czynności odpłatnego udostępniania firmom przewozowym przystanków komunikacyjnych oraz dworców.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 listopada 2017 r. (data wpływu 13 grudnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania Wnioskodawcy za podatnika VAT z tytułu czynności odpłatnego udostępniania firmom przewozowym przystanków komunikacyjnych oraz dworców jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 grudnia wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania Wnioskodawcy za podatnika VAT z tytułu czynności odpłatnego udostępniania firmom przewozowym przystanków komunikacyjnych oraz dworców.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Gmina Miasto xxx jest czynnym podatnikiem podatku VAT. W dniu 30 maja 2017 r. Rada Miasta xxx podjęła uchwałę nr XLIII/934/17 w sprawie ustalenia stawek opłat za korzystanie przez operatorów i przewoźników z przystanków komunikacyjnych oraz dworców, których właścicielem lub zarządzającym jest Gmina Miasto xxx.

Gmina pobiera opłaty od przewoźników za możliwość zatrzymywania się na przystankach (korzystaniu z przystanków) oraz dworcach w oparciu o art. 353 ustawy Kodeks cywilny, dotyczący swobody zawierania umów, oraz w oparciu o ww. uchwałę Rady Miasta, wydaną na podstawie art. 16 ust. 4 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2017 r. poz. 2136).

Wysokość opłaty za możliwość zatrzymywania się na wskazanych przystankach autobusowych oraz dworcach została ustalona na podstawie odrębnych umów cywilnoprawnych zawartych pomiędzy Gminą, a każdym z przewoźników korzystających z przystanków autobusowych oraz dworców (umowy zawarte na podstawie art. 353 ustawy Kodeks cywilny).