Interpretacja indywidualna z dnia 20.04.2016, sygn. IPPB4/4511-78/16-2/MS2, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, sygn. IPPB4/4511-78/16-2/MS2

Czy w przypadku sprzedaży nieruchomości w okresie do 5 lat od daty jej zwrotu będzie ona traktowana jako źródło przychodu zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych i czy Wnioskodawczyni jako spadkobierca zobowiązana będzie do uiszczenia podatku dochodowego od sprzedaży Jej udziału w nieruchomości wynoszącego 1/2 części?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 25 stycznia 2016 r. (data wpływu 27 stycznia 2016 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia nieruchomości jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 stycznia 2016 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni jest następczynią prawną dawnych właścicieli nieruchomości Dz. Nr 9. Nieruchomość ta była objęta działaniem dekretu z dnia 26 października 1946 roku o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze Miasta (Dz. U. Nr 50, poz. 279). Następstwo prawne Wnioskodawczyni wynika z następującego wywodu: właścicielami hipotecznymi ww. nieruchomości byli Zofia i Jan K. (małżonkowie). Nieruchomość ta zabudowana była przedwojennym murowanym budynkiem mieszkalnym. Zgodnie z przepisami ww. dekretu wszystkie grunty na obszarze Miasta w dniu jego wejścia w życie przeszły na własność gminy Miasta, a po likwidacji gmin w 1950 roku na własność Skarbu Państwa. Na podstawie art. 7 ust. 1 i 2 ww. dekretu dotychczasowi właściciele uprawnieni byli do złożenia wniosku o przyznanie prawa własności czasowej (późn. użytkowania wieczystego), gmina miała obowiązek uwzględnienia wniosków, jeżeli korzystanie z gruntów przez dotychczasowych właścicieli dało się pogodzić z przeznaczeniem tych gruntów określonych w planie zabudowania. Z kolei budynki przechodziły na własność gminy tylko wówczas, gdy dotychczasowi właściciele lub ich następcy prawni nie złożyli w terminie wniosków o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste lub gdy wnioski te zostały załatwione odmownie. Zgodnie z art. 7 ust. 5 dekretu w razie niezgłoszenia wniosku, przewiedzionego w ust. 1 lub nieprzyznania z jakichkolwiek innych przyczyn dotychczasowemu właścicielowi wieczystej dzierżawy albo prawa zabudowy, gmina obowiązana jest uiścić odszkodowanie w myśl art. 9 (należy nadmienić, że władze państwowe nigdy nie wywiązały się z tego przepisu). Dawni właściciele hipoteczni (Zofia i Jan K.) nie złożyli stosownego wniosku w terminie przewidzianym w art. 7 ust. 1 dekretu, tym samym przedwojenny budynek posadowiony na nieruchomości również przeszedł na własność gminy, a następnie Skarbu Państwa.