Interpretacja indywidualna z dnia 12.10.2015, sygn. DD3.8222.2.389.2015.MCA, Minister Finansów, sygn. DD3.8222.2.389.2015.MCA

Za prawidłowe należy zatem uznać stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym otrzymane przez pracowników świadczenia w postaci strojów sportowych z logo firmy oraz świadczenia, których nie można przypisać do konkretnego pracownika (ujęte w zbiorczej fakturze lub refakturze), nie stanowią przychodu dla pracowników, i tym samym nie powodują po stronie Spółki, obowiązku naliczenia i odprowadzania od ich wartości zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych. Prawidłowe jest również stanowisko Spółki, że stroje sportowe, które nie są zaopatrzone w logo Spółki i mogą być wykorzystywane do użytku prywatnego, stanowią przychód pracownika, który Spółka ma obowiązek uwzględnić przy poborze zaliczki na podatek od dochodów ze stosunku pracy. Błędnym jest natomiast twierdzenie, że przychód z tytułu przekazania strojów bez logo Spółki powstaje w momencie otrzymania ostatniej faktury i ustalenia całkowitej wartości poniesionych świadczeń przez pracodawcę na rzecz pracownika. Zgodnie z przytoczonym brzmieniem art. 11 ust. 1 ustawy PIT, momentem powstania tego rodzaju przychodu jest dzień, w którym pracownik otrzymał od pracodawcy ww. strój sportowy z możliwością jego swobodnego wykorzystywania. Za nieprawidłowe, w świetle orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego, uznać należy także stanowisko Spółki, zgodnie z którym przychodem pracownika oprócz wartości przekazanych strojów sportowych bez logo firmy jest również wartość innych świadczeń skierowanych imiennie do konkretnego pracownika (wymienionych w pkt 2 opisu stanu faktycznego, czyli zakwaterowanie pracowników spoza Warszawy w hotelu w Warszawie, bilety lotnicze, zmiana rezerwacji lotniczej, ubezpieczenie, parking w hotelu w Warszawie), w sytuacji gdy ich spełnienie podobnie jak świadczeń ujętych w zbiorczych fakturach lub refakturach nie leżało w interesie pracownika lecz w interesie Spółki.