Interpretacja indywidualna z dnia 22.09.2015, sygn. IPPP1/4512-663/15-2/JL, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, sygn. IPPP1/4512-663/15-2/JL

Nabycie przez Wnioskodawcę wierzytelności, bez względu na sposób ustalenia i termin zapłaty ceny za wierzytelność (opisane w wariantach 1 i 2), nie będzie stanowiło czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 12 maja 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Z 2015 poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 czerwca 2015 r. (data wpływu 2 lipca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania cesji wierzytelności jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 lipca 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania cesji wierzytelności.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jako osoba fizyczna zamierza prowadzić działalność gospodarczą, której przedmiotem będzie m.in. dochodzenie roszczeń odszkodowawczych od zakładów ubezpieczeń (PKD 66.21 Z), zarówno w imieniu własnym (wariant A), jak i na rzecz innych podmiotów w oparciu o otrzymane pełnomocnictwo (wariant B).

W wariancie A Wnioskodawca będzie dochodził we własnym imieniu roszczeń odszkodowawczych wynikających z wierzytelności nabytych w drodze cesji od podmiotów uprawnionych do odszkodowania, którymi mogą być zarówno podmioty bezpośrednio poszkodowane w następstwie zdarzenia ubezpieczeniowego, jak również podmioty, które nabyły przedmiotowe roszczenia od podmiotów bezpośrednio poszkodowanych. Jest to zjawisko powszechnie występujące np. w procesie likwidacji szkód komunikacyjnych i polega na przeniesieniu przez podmiot poszkodowany prawa do odszkodowania od zakładu ubezpieczeń na podmiot realizujący naprawę pojazdu lub dostarczający pojazdu zastępczego. Umowa przelewu (cesja) zawierana przez Wnioskodawcę z podmiotem uprawnionym do uzyskania odszkodowania od zakładu ubezpieczeń zawiera oświadczenie tego podmiotu, iż w związku z zaistnieniem określonego zdarzenia ubezpieczeniowego przysługuje mu wierzytelność o zapłatę odszkodowania do konkretnego zakładu ubezpieczeń. Cedent oświadcza także, iż otrzymał od zakładu ubezpieczeń odszkodowanie we wskazanej w umowie przelewu wysokości, które nie pokryło jednak wszystkich kosztów będących następstwem zdarzenia ubezpieczeniowego, a tym samym nie czyni zadość zasadzie pełnego odszkodowania. Z chwilą zawarcia umowy przelewu cedent za wskazaną cenę zbywa wierzytelność do zakładu ubezpieczeń. Wnioskodawca (cesjonariusz) nabywa wierzytelność o zapłatę pozostałej należnej części odszkodowania, powyżej wartości wypłaconej już przez zakład ubezpieczeń. Ponieważ wartość tej części odszkodowania nie jest dokładnie znana w dacie zawarcia umowy przelewu, umowa ta nie określona kwoty (wysokości) roszczenia. Na cesjonariusza wraz z wierzytelnością przechodzą wszelkie prawa z nią związane, w tym prawo do odsetek.