Interpretacja indywidualna z dnia 28.04.2015, sygn. IPPB4/415-761/09/15-8/S/JK2, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, sygn. IPPB4/415-761/09/15-8/S/JK2

PIT - w zakresie opodatkowania przychodów pracowników z tytułu sfinansowania przez pracodawcę dojazdu do miejsca pracy i z pracy do miejsca zamieszkania.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów uwzględniając prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, sygn. akt III SA/Wa 2967/11 (data wpływu 30 stycznia 2015 r.) stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 16 listopada 2009 r. (data wpływu 20 listopada 2009 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów pracowników z tytułu sfinansowania przez pracodawcę dojazdu do miejsca pracy i z pracy do miejsca zamieszkania jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 listopada 2009 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów pracowników z tytułu sfinansowania przez pracodawcę dojazdu do miejsca pracy i z pracy do miejsca zamieszkania.

We wniosku przedstawiony został następujący stan faktyczny.

Z uwagi na utrudniony dojazd pracowników do miejsca pracy, Spółka przejęła na siebie ciężar finansowy kosztów dowozu pracowników do miejsca położenia zakładu pracy. Firma w dniu 23 maja 2001 r. podpisała z przewoźnikiem umowę na wykonanie zlecenia przewozu pracowników Spółki do pracy i z pracy. Przewoźnik zobowiązał się do zabezpieczenia jednego autobusu o max. pojemności 110 miejsc. Za wykonanie usługi strony ustaliły zryczałtowaną stawkę za każdy dzień wykonania usługi, bez względu na ilość korzystających z dowozu osób. W tamtym czasie organy podatkowe w odniesieniu do nieodpłatnych, dobrowolnych świadczeń na rzecz pracowników prezentowały pogląd, że ustalenie z tego tytułu po stronie pracownika przychodu ze stosunku pracy uzależnione jest od tego, czy pracodawca jest w stanie określić wartość poniesionych na ten cel wydatków, przypadającą na konkretnego pracownika. Według ówczesnej opinii organów skarbowych, jeżeli pracodawca opłacał świadczenia na rzecz pracowników w formie ryczałtu, uniemożliwiało to identyfikację ceny konkretnej usługi ponoszonej na rzecz danego pracownika i przychodu tego nie ustalało się, gdyż nie było możliwości ustalenia rzeczywistej podstawy opodatkowania niezbędnej dla określenia przychodu z nieodpłatnego świadczenia. Obecnie organy podatkowe zmieniły zdanie (mimo, iż brzmienie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uległo zmianie), twierdząc, iż nieodpłatnym świadczeniem na rzecz pracownika z tytułu zapewnienia bezpłatnych, nieobowiązkowych dowozów do pracy nie jest faktyczne skorzystanie z konkretnych usług, lecz samo umożliwienie pracownikowi korzystania z tych świadczeń. Zdaniem organów bez znaczenia pozostaje przy tym, czy pracownik skorzystał z danego świadczenia czy też nie.