Interpretacja indywidualna z dnia 15.05.2014, sygn. ILPB3/423-69/14-2/KS, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, sygn. ILPB3/423-69/14-2/KS

Czy uregulowanie zobowiązania Spółki przez faktora można uznać za uregulowanie zobowiązania w kontekście regulacji przepisu art. 15b ust. 1 lub ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej reprezentowanej przez pełnomocnika, przedstawione we wniosku z 28 stycznia 2014 r. (data wpływu 18 lutego 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku korekty kosztów uzyskania przychodów w sytuacji uregulowania zobowiązania Spółki przez faktora - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 lutego 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku korekty kosztów uzyskania przychodów w sytuacji uregulowania zobowiązania Spółki przez faktora.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka dokonuje zakupu towarów i usług w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Część wierzytelności wynikających z ww. zakupów jest przekazywana w ramach umowy faktoringu do faktora, który w wyniku realizacji zobowiązania wobec Spółki, reguluje ww. wierzytelności (dokonuje faktycznej ich zapłaty). Zatem dłużnik Spółki zostaje zaspokojony, wierzytelność wynikająca z zapłaty ceny z tytułu zakupu towarów i usług wygasa. Spółka pozostaje natomiast zobowiązana wobec faktora, który uregulował zobowiązanie Spółki i reguluje zobowiązanie wynikające z faktoringu w okresie późniejszym. Stronami faktoringu odwrotnego jest instytucja finansowa jako faktor (bank) oraz Spółka, jako faktorant. Podmiot sprzedający towary nie jest stroną faktoringu, zapłaty za towar otrzymuje od faktora, natomiast powstające zadłużenie u faktora spłaca do niego faktorant, czyli kupujący. W ramach umowy faktoringu odwrotnego Spółka jako faktorant wyręcza się w zapłacie za nie faktorem, który przekazuje należność na rzecz sprzedawcy towarów.