Interpretacja indywidualna z dnia 04.03.2013, sygn. ILPB2/415-1100/12-2/WS, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, sygn. ILPB2/415-1100/12-2/WS

Odliczenie składek na ubezpieczenie zdrowotnie.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 6 listopada 2012 r. (data wpływu 4 grudnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia składek na ubezpieczenie zdrowotne jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 grudnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia składek na ubezpieczenie zdrowotne.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną zamieszkałą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Jest on rezydentem Polski dla celów podatkowych.

Wnioskodawca jest zatrudniony przez różnych pracodawców w Polsce (umowa o pracę), na Słowacji (umowa zlecenia), w Czechach (umowa zlecenia) i na Węgrzech (umowa zlecenia). Z tytułu zawartych umów otrzymuje wynagrodzenie.

Zgodnie z tzw. zasadą jednego ustawodawstwa osoby aktywne zawodowo na terenie państw członkowskich Unii Europejskiej, Europejskiego Obszaru Gospodarczego lub Szwajcarii mogą podlegać zabezpieczeniu społecznemu wyłącznie w jednym państwie. Na podstawie art. 13 ust. 1 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz. Urz. EU. Nr L 166/1 z 30 kwietnia 2004 r.) osoby, które wykonują pracę najemną w dwóch lub więcej państwach członkowskich na rzecz różnych pracodawców, podlegają ustawodawstwu państwa, w którym mają miejsce zamieszkania, bez względu na to, czy są w nim aktywne zawodowo, czy nie.